خرابی و بدنامی آید ز جور

بزرگان رسند این سخن را غور

تفو بر چنان ملک و دولت بود

که لعنت بر او تا قیامت بود

نماند ستمکار بد روزگار

[...]

چو نیت نیک باشد پادشه را

گهر خیزد به جای گل گیه را

فراخیها و تنگیهای اطراف

ز عدل پادشاه خود زنند لاف

الا تا به غفلت نخسبی که نوم

حرام است بر چشم سالار قوم

نیاید به نزدیک دانا پسند

شبان خفته و گرگ در گوسفند

حرام است بر پادشه خواب خوش

[...]

ترا شب به عیش و طرب می رود

چه دانی که بر وی چه شب می رود

بدار، ای خداوند زورق در آب

که بیچارگان را گذشت از سر آب

تو را کوه پیکر هیون می برد

[...]

چنان زی که ذکرت به تحسین کنند

چو مردی نه بر گورت نفرین کنند

نباید به رسم بد آئین نهاد

که گویند لعنت بر آن کاین نهاد

بسا نام نیکوی پنجاه سال

[...]

شنیدم که در وقت نزع روان

به هرمز چنین گفت نوشیروان

که خاطر نگهدار درویش باش

نه در بند آسایش خویش باش

نیاساید اندر دیار تو کس

[...]

شنیدم که فرماندهی دادگر

قبا داشتی هر دو رو آستر

یکی گفتش ای خسرو نیک روز

قبائی ز دیبای چینی بدوز

بگفت این قدر ستر و آسایش است

[...]

ببایست عذر خطا خواستن

پس از شیخ و صالح دعا خواستن

دعای ویت کی بود سودمند

اسیران محتاج در چاه و بند

کجا دست گیرد دعای ویت

[...]

خبر داری از خسروان عجم

که کردند بر زیردستان ستم

نه آن شوکت و پادشاهی بماند

نه آن ظلم بر روستائی بماند

جهان ای پسر ملک جاوید نیست

[...]

مکن تکیه بر مسند و تخت خویش

که هر تخت را تخته ای هست پیش

به بازوی بهمن برآسوده مار

ز روئین دژ افتاده اسفندیار

بهار فریدون و گلزار جم

[...]

جوانی سر از رأی مادر بتافت

دل دردمندش در آذر بتافت

چو بیچاره شد پیشش آورد مهد

که ای سست مهر فراموش عهد

نه در مهد نیروی و حالت نبود

[...]

کس نمی داند ز تو جز اندکی

از هزاران جرم و بد فعلی یکی

نیک می دانی تو و ستار تو

جرمها و زشتی کردار تو

هر چه کردی جمله ناکرده گرفت

[...]

در کوی و در چهی ای قلتبان

دست بردار از سبال دیگران

ای خنک جانی که عیب خویش دید

هر که عیبی گفت آن بر خود خرید

غافلند این خلق از خود ای پدر

[...]

منه در میان راز با هر کسی

که جاسوس همکاسه دیدم بسی

سکندر که با شرقیان حرب داشت

در خیمه گویند در غرب داشت

چو بهمن به زابلستان خواست شد

[...]

میان دو کس جنگ چون آتش است

سخن چین بدبخت هیزم کش است

کنند این و آن خوش دگر باره دل

وی اندر میان، کوربخت و خجل

میان دو تن آتش افروختن

[...]

مباش ایمن که این دریای خاموش

نکردست آدمی خوردن فراموش

ز رنگ ایمن نبینی آب جوئی

مسلم نیست از سنگی سبوئی

یک امروز است ما را نقد ایام

[...]

نه بر اوج ذاتش پرد مرغ وهم

نه در ذیل وصفش رسد دست فهم

نه ادراک در کنه ذاتش رسد

نه فکرت به غور صفاتش رسد

که خاصان در این ره فرس رانده اند

[...]

ملالت گرفت از من ایام را

که کنج ارم برده آرام را

در خانه را چون سپهر بلند

زدم بر جهان قفل بر خلق بند

یکی مرده شخصم به مردی روان

[...]

خیال نظر خالی از راه او

ز گردندگی دور خرگاه او

نبارد هوا تا نگوید ببار

زمین ناورد تا نگوید بیار

که را زهره آنکه از بیم او

[...]

منه دل بر جهان کاین یار ناکس

وفاداری نخواهد کرد با کس

چه بخشد مر تو را این سفله ایام

که از تو باز بستانند سرانجام

ببین قارون چه دید از گنج دنیا

[...]