یکی شعر سلمان زمن بنده خواست

که در دفترم زآن سخن هیچ نیست

بدو گفتم آن گفته های چو آب

کز آن سان دری در عدن هیچ نیست

من از بهر تو مینوشتم و لیک

[...]

اگر زهره شنیدی بانگ چنگت

رباب و عود خود را با تو میداد

وگر بودی نبی بر رسم تحفه

بناختهای تو نی میفرستاد

از جناب رفیع داودی

گه سلیمانش آستان بوسید

بطریق معامله سوی شیخ

مدتی شد که تحفه رسید

بار دیگر ز جامه دران امید

[...]

ای بلبل خوش نغمه ز ما باد سلامت

مرغ که در سدره همین نغمه سراید

هر نام تو از آن شد خرد از ما در فطرت

کاین خرده شناسی همه از طبع نوازید

هر نقش که در پرده نهفتی زنی و چنگ

[...]

بر سر بی‌مو حسام خلوتی را هرکه زد

حق به دست اوست گر فریاد و افغان می‌کند

چون سرش زیر کلاه بخیه از گرمی بسوخت

بر مثال کاسه نو بانگ پنگان می‌کند

بما آن صوفی ببریده بینی

بغیر از عجز و مسکینی ندارد

نشاید جرم خود بینی بروبست

که آن بیچاره خود بینی ندارد

به مجمعی که دف از قول خویش میزند لاف

جواب دادنی اش در نفس به بانگ بلند

که در برابر من ای فراغ چنبر پوش

ز لطف لاف زنی تن زن و به طلبه مخند

پنج بیت قطعه ات کز گنج آمد فزون

من چه گویم چون نظامی را جوابش حد نبود

تو سخن کردی روانه نزد من من بنده آن

گرچه فکر نیک بود آن از تو این هم بد نبود

در جواب شعر چون آب روانت بیت ما

[...]

ترک دنیای دون بگیر کمال

تا جهانیت مرد دین خوانند

هر که در بند ریش و دستار است

خاص و عامش به هیچ نستانند

چون کلاه ار سریش هست به ترک

[...]

جز آه و ناله ندارم به عاشقی هنری

مرا زدست هنرهای خویشتن فریاد

زاشک سرخ و رخ و زرد چون زیم بیغم

که هر یکی بدگر گونه داردم ناشاد

چون علاالدین ما بوقوت سماع

در فغان و خروش میآید

گوییا از حرارت انگشت

دیگ طوسی بجوش می آید

چوحاجی احمد کل از در شیخ

جدا افتاد زو افغان برآمد

روان بر منظر آن حاجی نی زن

طربناک و خوش و خندان برآمد

چو تابستان رسید و شد هوا گرم

[...]

چو همدمی و مصاحب بجای چنگ ای نی

تو آن نه ای که دل از صحبت تو برگیرند

بگو به صاحب نی مطربا کزان تیزی

اگر ملول شوی صاحب دگر گیرند

خواستم از صاحب مطبخ حساب

بره کان کشت و سه پایه را برد

گفت بر رسم فداکان سود تست

حشو آن همسایه بی مایه برد

پیه و کرده حاجی سقا گرفت

[...]

درسخنم کزو زنم لاف

لاف از سخن چو در توان زد

بر فرق حسود قالبی گوی

آن خشت بود که پرتوان زد

گفت فرهاد آقا به میر ولی

که رشیدیه را کنیم آباد

زر به تبریزیان بآجر و سنگ

بدهیم از برای این بنیاد

بود مسکین به شغل کوه کنی

[...]

مرا هست اکثر غزل هفت بیت

چو گفتار سلمان نرفته زیاد

که حافظ همی خواندش در عراق

بلند و روان همچو سبع شداد

به بنیاد هر هفت چون آسمان

[...]

مرا یار از شکارستان مشگین

در آهو بره مشگین فرستاد

چو افتادند دور از لاله و گل

بصحرای عدمشان رخت افتاد

گر آهو برگان را کرد اجل صید

[...]

وقت است که استان زمان زرگر منی

مانند زر از بوته بما صاف نماید

کان نیک نباشد که ز صندوق ضمیرم

زر دزدد و با من چو ترازو نگراید

شک نیست که اقبال درآید ز در من

[...]

آواز حزین سوزنی را

مشنو که کنند عیب بسیار

خشک است همین و نیز باریک

چون سوزن خار های دیوار