شاها ز تولای تو مستم دستی

جز دامن تو نیست بدستم دستی

گر دست ز پا فتادگان میگیری

بالله که من از پای نشستم دستی

ای شاه بدرگهت پناه آوردم

بر خاک درت روی سیاه آوردم

طاعت چو نبود بر بساط کرمت

یکعمر بر هوا ره گناه آوردم

ای شیر خدا علی عالی دستی

ای بر همه کاینات والی دستی

تو دست خدا و دست من رفته ز دست

ایدست خدای لایزالی دستی

از هوش جانگداز شد آب استخوان من

آن ققنسم کز آتش خود سوخت جان من

چون کرم قزکه دام وی آمد رضاب خویش

سحر نیان من شده عقد اللسان من

خم گشت پشت مردیم از کنجکاو دهر

[...]

تعالی الله از اینکاخ فلک فرساد بیناش

که سر بر اوج او ادنی زند قوسین ایوانش

سلیمان گوبیا صرح ممرد بین که از هر سو

بجای دیو و دد صف بسته فوج حور و غلمانش

عیان از شمسئه کاخ منور نور لاهوتش

[...]

پیچم بخود چو مار در این تنگنای تار

دردا که شد طلسم من این آتشین حصار

گیجی است در دلم ز غم و رنج مهر و ماه

زین بس عجب مدار که پیچم بخود چو مار

دستی بخوان دهر نیالوده چون مگس

[...]

نسیم قدسی یکی گذر کن

به بارگاهی که لرزد آنجا

خلیل را دست ذبیح  را دل

مسیح را لب کلیم را پا

نخست نعلین زپای برکن

[...]

زخاک اگر همه بعد از تو حور عین خیزد

سلاله چو تو مشکل زماء وطین خیزد

مه ار زچرخ بیارد بصد قران بالله

گر از زمین چو توئی ماه بیقرین خیزد

بر آن فرشته جان آفرین که نقش توبست

[...]

چه سرودیست که اینمرغ خوش الحان آورد

مژده باد بهاری بگلستان آورد

گو بمرغان زطرب نغمه داود کشید

بچمن باد صبا تخت سلیمان آورد

دلبرم با لب پرخنده ببالین آمد

[...]

همتی کز پا نشستم یا علی

مانده ام بر گیر دستم یا علی

تا بدیدار تو چشمم باز شد

از جهان دل بر تو بستم یا علی

مردم ار مست می خمخانه اند

[...]

شه کبریا منشا توئی که امیر عز مجلّلی

به تو زیبد عرش جلال حق که به تاج قدس مکلّلی

چو نخواست حق ز کمال خود نظری به سوی مثال خود

بگرفت پیش جمال خود ز هویت تو سینجلی

لمعات نخله موسوی نفخات خلقت عیسوی

[...]

کرد خور عشق دوست از افق دل ظهور

ساحت جانرا گرفت پرتو الله نور

یوسف گل پیرهن آمده سوی وطن

گوشه بیت الحزن گشته سرای سرور

مطرب شیرین مقال برد ز دلها ملال

[...]

ایمظهر صفات خداوند بیمثال

ایذات پاکت آئینه ذوالجلال

عکس است از جمال تو در جام آفتاب

وز عکس عکس بسته بمه در گه قبال

از فیض ایندو کوکب تابان بچاست جهان

[...]

دلا تا کی در این عالم غم و جور و محن بینی

بکار خویشتن هردم دو صد عقد و شکن بینی

اگر خواهی که در بزمی درآئی بهر استیناس

بسان شمع مجلس اشگریزی تب بتن بینی

وگر سوی گلستان رو کنی وقتی پی نزهت

[...]

هر زمانم که رسد جان به لب از تنگی دل

چون کنم باد دهانت همه از یاد رود

خراب باده‌ام وز چشم ساقی چشم آن دارم

که از دوری سبک‌روحم به یک رطل گران دارد