غم خوردن این جهان فانی‌، هوس است

از هستی ما به نیستی‌، یک نفَس است

نیکویی کن اگر ترا دسترس است

کاین عالم‌، یادگار بسیار کس است

در کوی تو صد هزار صاحب هوس است

تا خود، به وصال تو، که را دسترس است

آن کس که بیافت، دولتی یافت عظیم

و آن کس که نیافت، داغ نایافت بس است

نیکویی کن چون که ترا دسترس است

کاین عالم یادگار بسیار کس است

نیکویی کن چون که ترا دسترس است

کاین عالم یادگار بسیار کس است

نیکویی کن چون که ترا دسترس است

کاین عالم یادگار بسیار کس است

شمع دل من روی چو شمع تو بس است

چون روی تو نیست شمع و شاهد هوس است

با ما چو غم تو ساعتی یک نفس است

در حسرت این واقعه بسیار کس است

مقصود ز روزگار این یک نفس است

جویندهٔ این حدیث بسیار کس است

تذکیر مذکّران بی حاصل را

در خانه اگر کس است یک حرف بس است

مر وصل ترا هزار صاحب هوس است

تا خود به وصال تو که را دسترس است

آن کس که بیافت راحتی یافت تمام

وانکس که نیافت رنج نایافت بس است

لب بر لب من نهاد این لطف بس است

می‌گفت که با کشته خویشم هوس است

جان زندگی‌ای یافت ز بوی نفسش

معلومم شد که زندگانی نفس است

با دیده و ره ندیده بسیار کس است

با دیده وری رو اگرت دست رس است

نادیده به خویشتن به جایی نرسی

در خانه اگر کس است این نکته بس است

ای آن که تو را دولت شاهی هوس است

و آزادی بندگان تو را دسترس است

آزاد کن او را که بود بنده عشق

کان دلشده را بندگی عشق بس است

جان یک نفس است و عمر مرغ قفس است

بیهوده نفس مزن چو عمرت هوس است

جوکی نزد نفس پی عمر دراز

دریاب سخن که عمر پای نفس است

دل گفت مرا علم لَدُنی هوس است

تعلیمم کن اگر تُرا دست رس است

دل گفت مرا علم لَدُنی هوس است

تعلیمم کن اگر تُرا دست رس است

از کوتهی، ار عمر درازت هوس است

جاوید اگر شوی همان یک نفس است

خر تیرهٔ‌ای الاغ تا کی شرمی

درماندهٔ‌ای مزبله تا چند بس است

ای عشق که مدح تو همین عشق بس است

برقی ست که موسی اش یک مشت خس است

نی نی در مستی نزنم، گلزارست

کش موسی عمرا ن گل مشکین نفس است

ایدل گر رفع احتیاجت هوس است

بر خویش بگیر تنگ تا دست رس است

حاجب کمتر چو دستگه نیست فراخ

خاریدن گوش را یک انگشت بس است

از هر نعمت که در جهان دسترس است

همصحبتی مردم نیکو هوس است

ما را که بصحبتیم دایم زنده

آمد شد دوستان بجای نفس است

انسان که ز جسم طوطیی در قفس است

در آمدن و رفتش الله بس است

از موج نفس شیشه زهم می پاشد

با آنکه بنای صنعتش بر نفس است

دل گفت مرا علم لدنی هوس است

تعلیمم کن گرت بدان دسترس است

گفتم که الف گفت دگر گفتم هیچ

در خانه اگر کس است یک حرف بس است