رادی بر تو پوید چون یار بر یار

بخل از تو نهان گردد چون دیو زیس

ای خالق هر جانور و رازق هرکس

لبیک و سعدیک تعالی و تقدس

مردان ترا آه چه در روز و چه در شب

میدان ترا راه، چه از پیش و چه از پس

توحید تو پاکست نکوبد در هر دل

[...]

خواهی که بهین کار جهان کار تو باشد

زین هردو یکی کار کن از هر چه کنی بس

یا فایده ده آنچ بدانی دگری را

یا فایده گیر آنچ ندانی ز دگر کس

کوی ظفر اقبال تو بر بود ز هرکس

المنته لله تعالی و تقدس

اثبات کرامات تو را حجت ظاهر

آنرا که دل و دیده بیناست همین بس

کز، یک اثر عزم تو مردود بماندند

[...]

بیندیش و آن‌گه بر آور نفس

و زآن پیش بس کن که گویند بس

سعدی افتاده‌ایست آزاده

کس نیاید به جنگ افتاده

دیگر نروم بر در مخلوق ازین پس

آسیمه سری تا بکی امبارم ازین پس

جمعیت خاطر چو بود کنج خرابم

خرمتر ازین قبه مینای مقرنس

زین پس من و یاری که قدر است چو تیرم

[...]

مسجود ملایک شد و لشکر‌کش ارواح

زان روح مقدس

کاشانه نشین عشوه گری را چه کند بس؟

بی فتنه سر رهگذری را چه کند بس؟

بگداخت دل از ناله مگر این همه بس نیست

بیهوده امید اثری را چه کند بس؟

کیموس مپیمای و ز اخلاط مفرمای

[...]

غیرت نه همین لازم عشقست که لیلی

از رشک نخواهد که به مجنون نگرد کس

با فر خداوند تعالی و تقدس

از لوث زلل پاک کن این خاک مقدس

در دولت شاهی که در این کاخ مسدس

با تاج مرصع شد و با تخت مقرنس

پرداخت صف باغ ز هر خار و ز هر خس

[...]

دیگر نکند هو، نزند جفته «مدرس»

در سالون مجلس