داراب دوم طفل فلک مهد جلی قدر

رخسار ظفر حسن کرم نور عقیده

نیک آمدی ای چشم جهانی به تو روشن

طالع گل اقبال ز مولود تو چیده

هر حرف پسندیده که در نسخه فضل است

[...]

پژمرده بود حسن بت دست رسیده

رنگ گل ناچیده ندارد گل چیده

گر مردمک از گریه به صد آب بشوید

بیرون نرود نقش تو از پرده دیده

تا سبزه به گلزار جمال تو دمیده

آراسته حسن تو به اوصاف حمیده

گویم به شب و روز من پشت خمیده

ای خال و خط زلف تو آرایش دیده

ابروی تو را تا قلم صنع کشیده

حیرت ز مه نو سر انگشت گزیده

خطی که نمایان شده بر گرد رخ او

صادق نفسی سورهٔ اخلاص دمیده

جان طرفه همایی است که بازش نتوان دید

[...]

زیر رخشان گردن سیمین کشیده

صبحی است بلند از پس خورشید دمیده

سردار بست اسلحه بالای خمیده

وین آه کشیده

ای برده غمت تاب ز دل خواب ز دیده

پیوند دل و دیده به یکبار بریده

برکشتن ما بی‌گنهی دست‌گشاده

ازکلبهٔ ما بی‌سببی پای‌ کشیده

ما را چه گناهست اگر زلف تو دامی

[...]

زیر رخش آن گردن سیمین کشیده

صبحی است بلند از پس خورشید دمیده

تیغت به نیام است و کشد خلق، چه تشبیه

ابروی خمت راست به شمشیر کشیده

آنجا مژه سرگرم نظر بازی و اینجا

[...]

از خون جوانان وطن لاله دمیده

از ماتم سرو قدشان سرو خمیده

در سایۀ گل بلبل ازین غصه خزیده

گل نیز چو من در غمشان جامه دریده