ترسا ز چلیپا و ز زُنار بر‌آمد

در دین امان شد

گلزار بهشت از جگر نار برآمد

آتش چو جنان شد

موسی ز پی دیدن دیدار بر‌‌آمد

بر طور روان شد

اسرار حقیقت نتوان گفت به اغیار

کو چون به جهان شد

کز سرّ سرا پردهٔ اسرار برآمد

دل برد و نهان شد

هر ذره کز آن پرتو انوار برآمد

خورشید عیان شد

سر مست می عشق به بازار برآمد

در عین عیان شد

خم مویش که در کین من بیمار می پیچد

ز تاب آتش آهم بخود چون مار می پیچد

چو خواند نامه دردم مبر نام من ایقاصد

که گر نام من آنم بشنود طومار می پیچد

مگر آن سنبل موهم بود عاشق بسرو او

[...]

آسوده درونی و غم من بتو اهلی

هر چند بگوید

ای آمده در گلشن جان نخل تو واحد

اثبات دویی بر الف قد تو زاید

آنی که پی روشنی کار دو عالم

شد نور تو از مشرق و مغرب متصاعد

روی تو بود در نظر بنده ی مؤمن

[...]

هر کس که خورد نان و، نمک را نشناسد

شک نیست که در اصل خطا داشته باشد

زین پیش گریه را اثری بود در دلش

چندان گریستم که در آن هم اثر نماند

وصل تو گر نصیب شد از سعی ما نبود

گر دون تلافی ستم خویش می کند

فیض عجبی یافتم از صبح ببینید

این جادهٔ روشن ره میخانه نباشد

هر سوخته جانی که به کشمیر درآید

گر مرغ کباب است که با بال پر آید

بنگر که زفیضش بشود گوهر یکتا

جاییکه خزف گر رود آنجا گهر آید

وآنگه بچنین فصل که در ساحت گلزار

[...]

شاید که به آفرینش خود نازد

ایزد که تماشای جمال تو کند

در معرکهٔ عشق، دلیرانه متازید

بر صفحهٔ دریا نتوان مشق شنا کرد

بردار نقاب ای صنم از حسن خداداد

تا کعبه روان روی به بتخانه گذارند

تنها نه صفا خط ز لب لعل بتان برد

کاین مور حلاوت ز شکر خند نهان برد

تمکین تو از کوه گران گرد برآورد

رفتار تو آسودگی از سرو روان برد

شد جوشن داودی ما لاغری از تیغ

[...]

در ظاهر اگر در تن خاکی است قرارم

چون معنی بیگانه غریب وطنم بود