تا نام تو سردفتر معنی ست رقم را

برفرد بیان، سجده ضرور است قلم را

گر وسعت خلقت به نبی ضابطه می داد

از خانه ات اخراج نمی کرد صنم را

شوق تو به گل کاری اشکم چو زند دست

[...]

در بام فلک، ماه چه سان رنگ نبازد؟

کز پنجره زلف شده روی تو پیدا

از جوش لطافت، نتوان یافت چه رنگی

با آنکه شود رنگ گل از بوی تو پیدا

بردار فنا، رنگ دگر شد سخن از ما

منصور خورد تاب حسد چون رسن از ما

تن گشته زما، ما ز تن، اما دو سه روزی

نی ما ز تنیم آخر صحبت، نه تن از ما

طغرا به امید که برآییم ز غربت؟

[...]

ما بیخبران، راست رو بزم خطاییم

چون تیر کمانچه، نشناسیم هدف را

آن بلبل مستم که ز گلریزی افغان

بر روی هوا طرح کنم باغ ارم را

ساقی! بط می در قفس طاقچه حیف است

این مرغ،بود بر سر زانوی تو زیبا

گر گل نکند در طلبت آبله از پا

دارد سر هر خار درین ره گله از پا

اعضای مرا بس که به هم بی تو نفاق است

پایم گله از سر کند و سرگله از پا

بر یاد رخش چون رود از دیده من آب

صد باغ توان داد به یک چشم زدن آب

آب از مژه رو کرد به من، آه چه سازم

گر وانشود همچو حباب از سر من آب

با آن رخ شاداب به گلشن چو درآیی

[...]

امشب من و چشم قدح و دیدن مهتاب

مینا و سر گریه ز خندیدن مهتاب

تردستی ساقی نرسیده ست به جایی

کامشب نکند خواهش گل چیدن مهتاب

در کوی تو پاکان غم شبگرد ندارند

[...]

لبریز جدایی کندش ساقی دوران

هرچند شود شیشه به پیمانه مصاحب

لب تر نکنم ز آب خضر تا می ناب است

چون شیشه، مرا خانه تن وقف شراب است

بی گل، نفسی بلبل ما زنده نماند

در فصل خزان، زنده به امید گلاب است

آیینه که هرگز نگذارد مژه برهم

[...]

ای گل، همه تن لب شده در وصف بهاری

یک بار نگفتی که درین باغ خزان هست

مانده هوس نان به دل آدم آبی

جایی که غم آب نباشد، غم نان هست

آخر شدن حسن بتان، اول داغ است

پیدا شدن شام، دم صبح چراغ است

ای حسن تو سرچشمه غوغای قیامت

جویای وصالت، چمن آرای قیامت

امروزم اگر دامن وصلت ندهد دست

دست من و دامان تو فردای قیامت

آیینه به دست آر [و] ببین صورت خود را

[...]

بی زلف سیه، دلبری از خال نیاید

اسباب جگرداری دزدان، شب تار است

از وعده وصل تو وفا را خبری نیست

مردیم ز هجران و قضا را خبری نیست

راه غم جانان به ره مرگ شبیه است

طی می شود این جاده و ما را خبری نیست

از بیخبران بود، به هر کس که رسیدیم

[...]

آسوده دلی بر من بیتاب حرام است

بر روز سیاهم شب مهتاب حرام است

پروانه شب از بستر آرام گریزد

تا شمع نیاسوده، برو خواب حرام است

من همچو سبو، دست گرفتم به در گوش

[...]

بر کوه غمت بانگ زدم، بانگ به من زد

آزرده چرا باشم ازین حرف، جواب است

چون نقش قدم، غیر زمین، بستر ما نیست

از پای فتادیم و کسی بر سر ما نیست

ما امت عشقیم، ز ما صبر مجویید

کاین طرز عمل، گفته پیغمبر ما نیست

پایش ز حنابندی شب چون پر زاغ است

تاریک شدن، لازمه پای چراغ است