مهر وی من ، آن یافته از خوبی بهر

فرمود مرا پرستش خویش بقهر

خوش خوش ز پی مراد آن فتنۀ دهر

رسم آوردیم بت پرستی در شهر

ای از خر دجال بسی یافته بهر

یک گوش بر دست او و یک گوش بنهر

خر زهره و هم بحنه تا از تو بقهر

خرمهره جدا کنم چو خر زهره ز زهر

ای داده تو را دست سپهر و دل دهر

از بخت تو را تخت و هم از دولت بهر

مهر تو کند به لطف و کین تو به قهر

از شوره گل، از غوره مل، از شکر زهر

دل کوفته‌ام چو تخمکان ز آتش قهر

لب شسته به هفت آب ز آلایش دهر

تو بذر قطونا شدی ای شهرهٔ شهر

بیرون همه تریاک و درون سو همه زهر

زنهار در آن کوش که در زیر سپهر

با هیچ کس‌ات هیچ نپیوندد مهر

تا بو که از این هزاهزکون و فساد

بیرون شدنیت زود بنماید چهر

ای ماه ز حسن خلق تو یافته بهر

پر مشک ز عطرِ خُلق تو جملهٔ دهر

وز هر دو جهان کجا توان برد این قهر

کان آب حیات را بکُشتند به زهر

ای ماه زحسن خلق تو یافته بهر

پر مشک زباد خُلق تو جملهٔ دهر

در هر دو جهان کجا توان بود این قهر

کان آب حیات را بکشتند به زهر

بنگر بفروغ شمع وانطلعت و چهر

اندوده بدود آتشین روی سپهر

در سیم وزرش نیک نگه میکردم

ماننده ماه بود و در سایه مهر

آن دلبر بی‌مهر که ماهی‌ست به چهر

دارد سر عاشقی ندارد سر مهر

ای مه ز فروغ رایت افروخته چهر

بر رسم فدی گرد سرت گشته سپهر

افشان ز سحاب کرم آبی که دمد

از شوره زمین اهل کین سبزه مهر

آنم که به پیمانه من ساقی دهر

ریزد همه درد و درد و تلخابه زهر

بگذر ز سعادت و نحوست که مرا

ناهید به غمزه کشت و مریخ به قهر

شهزاده نادر آن وحید همه شهر

کز عاطفتش به از شکر گردد زهر

مقصود وی است اینکه حکیمان گویند

انسان تمام نادر است اندر دهر