از شاه جهان زمانه ممنون بادا

عدلش معمار ربع مسکون بادا

زنجیر عدالتش سعادت اثر است

چون سبحه بدست پیر گردون بادا

از شاه جهان جهان ببرگ و سازست

کوس عدلش بسی بلند آوازست

زنجیر عدالتش سراپا چشم است

پیوسته براه دادخواهان بازست

یارب دائم کمر بهمت بندی

دست ستم فلک بقدرت بندی

زنجیر عدالتت بود پاینده

این سلسله بر پای قیامت بندی

زنجیر عدالتت بعالم رقمی است

فرمان بدر کردن هر جا ستمی است

آرایش روزگار امروز از دست

بر روی زمانه زلف پرپیچ و خمیست

از معدلتت زمانه آگاه شده است

زنجیر عدالتت ستمکاه شده است

از قلعه فانوس برون آمد شمع

دست ظالم زبسکه کوتاه شده است

ای عارضه تو عمر کاه همه کس

شام المت روز سیاه همه کس

تا درد ترا پیش مسیحا گویند

دوشینه بچرخ رفت آه همه کس

دست هوسم را ز درم بیزاریست

طبعم از فکر جمع سامان عاریست

چیزیکه توان گفت که دارم روزه است

آنهم چو نکو بنگری از ناداریست

محسن دائم سرش در سینه زده

از شنبه چرت تا به آدینه زده

با سجده ایزد آشنائیست سرش

پیشانی او ز پینگی پینه زده

از حادثه دورتر بصد مرحله است

آنکس که ستمکارتر از سلسله است

یکبار نشد خانه زنجیر خراب

با آنکه تمام عمر در زلزله است

بنگی عربی سوار جمازه چرت

از خویش سفر کند به اندازه چرت

هرگز نگسیخت چرتش از چرت دگر

بستست ز تار مژه شیرازه چرت

برگرد تو ای قدوه نیکوکاران

روزی دو سه تب گشت چو خدمتکاران

می خواست که از خلق خوشت آموزد

راه روش سلوک با بیماران

از جلوه شاهدان فرخ پی فتح

داد از پی هم ساقی دوران می فتح

تاریخ فتوحات شهنشاه جهان

کلکم بنوشت (آمده فتح از پی فتح)

از باده گذشتیم بپاکان قسم است

شستیم ز جام دست اگر جام جم است

توفیق ثبات هم خدا خواهد داد

آری تاریخ (هم ثبات قدم) است

دستی نبود بر تو بداندیش ترا

دارد حسد و کینه پس و پیش ترا

در قید دو شاخه هر دو دستت خواهم

تا پایه شوند منبر ریش ترا

چون شاه جهان پادشه شیر شکار

گردید بدولت پی نخجیر سوار

روزی بتفنگ خاصیان چل آهو

افکند و نیفکند بیک صید دو بار

شاها بختت کشور اقبال گرفت

تیغت ز عدو ملک سر و مال گرفت

چل قلعه بیک سال گرفتی که یکیش

شاهان نتوانند بچل سال گرفت

عالم روشن ز شمع اقبالت باد

جمع آمده اجزای مه و سالت باد

هر جا شب وصل و روز عیدی باشد

عیش دو جهان قرین احوالت باد

نی از گریه است ضعف چشمم نه زدرد

این پرده بروی کار هجران آورد

هر خانه که صاحبش سفر کرد از آن

ناچار در آن غبار بنشیند و گرد

ساز تو همیشه غم فزای دل بود

سرتاسر نغمه ات همه باطل بود

باد نفست گلشن آهنگ ندید

چون آب بهرزه رفته بیحاصل بود

چون شمع خودم آتش پیراهن خویش

برقم اما فتاده در خرمن خویش

خود را دایم بر آب و آتش زده ام

پروانه کجاست همچو من دشمن خویش