خورشید خراسان و خدیو زابل

از نخشب و کش بهار گردد کابل

غل بر یبغو نهاد و پل بر جیحون

جیحون به پل دارد و یبغوی به غل

پرسید کسی منزل آن مهر گسل

گفتم که: دل منست او را منزل

گفتا که: دلت کجاست؟ گفتم: بر او

پرسید که: او کجاست؟ گفتم: در دل

درماند کسی که بست در خوبان دل

وز مهر بتان نگشت پیوند گسل

در صورت گل معنی جان دید و بماند

پای دل او تا به قیامت در گل

شیدای ترا روح مقدس منزل

سودای ترا عقل مجرد محمل

سیاح جهان معرفت یعنی دل

در بحر غمت دست به سر پای به گل

ای عهد تو عهد دوستان سرِ پُل

از مهر تو کین خیزد و از قهر تو ذُل

پر مشغله و میان تهی همچو دُهُل

ای یک شبه همچو شمع و یک روزه چو گُل

در باغ کجا روم که نالد بلبل

بی تو چه کنم جلوهٔ سرو و سنبل

یا قد تو هست آنچه میدارد سرو

یا روی تو هست آنچه میدارد گل

من آن توام تو آن من باش ز دل

بستاخی کن چرا نشینی تو خجل

گر جرم همه خلق کنم پاک بحل

در مملکتم چه کم شود؟ مشتی گل

گر خواهی ، ازین حشمت والا بمثل

بر تارک خورشید نهی پای محل

مر جاه ترا خدای ما ، عزوجل

جاوید رقم ز دست بر لوح ازل

گویند مرا به هِجر آن ماه چگل

بَر نِهْ ز شکیب و صبر زنجیر به دل

زنجیر به دل چه سود از صبر که هست

زلفین چو زنجیرش زنجیر گسل

دیدم صنمی ز نور باری، نَه ز گل

دیدم پسری به روی، محراب چگل

زوبین به دو رو فکنده آن مهر گسل

از دیده به جان بر زند از دست به دل

از طعنه و قول دشمن ای مهر گسل

جز باد دگر هیچ نیاید حاصل

گر طعنه او مرا بگرداند دل

اندود توان چشمه خورشید به گل

رویت بر من چنان که گل بر بلبل

من بر رویت چنان که بلبل بر گل

عشقت بر من چنان که غل بر صلصل

من بر عشقت چنان که صلصل بر غل

بنگر که ز شاخ می چه گوید صلصل

بفسردمی و گشت به باغ اندر گل

بنگر که چه پاسخ آرد او را بلبل

بگداخت گل و گشت به جام اندر مل

چون روی بتان گشت به باغ اندر گل

چون آب حیات شد به جام اندر مل

در هر چمنی خاست ز بلبل غلغل

بر گل می نوش بر نوای بلبل

خامش نشود همی ز غلغل بلبل

بشنو که خوش آیدت ز بلبل غلغل

ای دو لب تو گل و دو رخسار تو گل

مل ده بر گل که خوش بود بر گل مل

از جرم گِلِ سیاه، تا اوج زحل

کردم همه مشکلاتِ کلی را حل

بگشادم بندهای مشکل به حَیَل

هر بند گشاده شد بجز بند اَجل

از جِرم گِلِ سیاه، تا اوجِ زُحَل

کردم همه مشکلاتِ کُلی را حل

بُگشادم بندهایِ مشکل به حیَل

هر بند گُشاده شد، مگر بندِ اجل

آن را که چو ما سرشت باشد از گل

بی خارشکی نباشد ای مهر گسل

من همچو توام ز من چرائی تو خجل

تو خارش تن داری و من خارش دل

ای تیغ تو با قوت مریخ و زحل

رای تو چو آفتاب در برج جَمَل

گر خصم تو بر چرخ‌گریزد به‌مثل

در دامن عمر او رسد دست اجل

هر چند شدم ز عشق تو خوار و خجل

در عشق به جز درد ندارم حاصل

از تو نکنم شکایت ای شمع چگل

کین رنج مرا هم از دل آمد بر دل