خورشید خراسان و خدیو زابل

از نخشب و کش بهار گردد کابل

غل بر یبغو نهاد و پل بر جیحون

جیحون به پل دارد و یبغوی به غل

پرسید کسی منزل آن مهر گسل

گفتم که: دل منست او را منزل

گفتا که: دلت کجاست؟ گفتم: بر او

پرسید که: او کجاست؟ گفتم: در دل

درماند کسی که بست در خوبان دل

وز مهر بتان نگشت پیوند گسل

در صورت گل معنی جان دید و بماند

پای دل او تا به قیامت در گل

شیدای ترا روح مقدس منزل

سودای ترا عقل مجرد محمل

سیاح جهان معرفت یعنی دل

در بحر غمت دست به سر پای به گل

ای عهد تو عهد دوستان سر پل

از مهر تو کین خیزد و از قهر تو ذل

پر مشغله و میان تهی همچو دهل

ای یک شبه همچو شمع و یک روزه چو گل

در باغ کجا روم که نالد بلبل

بی تو چه کنم جلوهٔ سرو و سنبل

یا قد تو هست آنچه میدارد سرو

یا روی تو هست آنچه میدارد گل

هر نعت که از قبیل خیرست و کمال

باشد ز نعوت ذات پاک متعال

هر وصف که در حساب شرست و وبال

دارد به قصور قابلیات مل

گر خواهی ، ازین حشمت والا بمثل

بر تارک خورشید نهی پای محل

مر جاه ترا خدای ما ، عزوجل

جاوید رقم ز دست بر لوح ازل

گویند مرا بهجر آن ماه چگل

برنه ز شکیب و صبر زنجیر بدل

زنجیر بدل چه سود از صبر که هست

زلفین چو زنجیرش زنجیر گسل

دیدم صنمی ز نور باری نه ز گل

دیدم پسری بروی محراب چگل

زوبین بدور و فکنده آن مهر گسل

از دیده بجان بر زند از دست بدل

از طعنه و قول دشمن ای مهر گسل

جز باد دگر هیچ نیاید حاصل

گر طعنه او مرا بگرداند دل

اندود توان چشمه خورشید بگل

رویت بر من چنان که گل بر بلبل

من بر رویت چنان که بلبل بر گل

عشقت بر من چنان که غل بر صلصل

من بر عشقت چنان که صلصل بر غل

بنگر که ز شاخ می چه گوید صلصل

بفسردمی و گشت به باغ اندر گل

بنگر که چه پاسخ آرد او را بلبل

بگداخت گل و گشت به جام اندر مل

چون روی بتان گشت به باغ اندر گل

چون آب حیات شد به جام اندر مل

در هر چمنی خاست ز بلبل غلغل

بر گل می نوش بر نوای بلبل

خامش نشود همی ز غلغل بلبل

بشنو که خوش آیدت ز بلبل غلغل

ای دو لب تو گل و دو رخسار تو گل

مل ده بر گل که خوش بود بر گل مل

از جرم گِل سیاه تا اوج زحل

کردم همه مشکلاتِ کلی را حل

بگشادم بندهای مشکل به حیل

هر بند گشاده شد به جز بند اجل

آن را که چو ما سرشت باشد از گل

بی خارشکی نباشد ای مهر گسل

من همچو توام ز من چرائی تو خجل

تو خارش تن داری و من خارش دل

ای تیغ تو با قوت مریخ و زحل

رای تو چو آفتاب در برج جَمَل

گر خصم تو بر چرخ‌گریزد به‌مثل

در دامن عمر او رسد دست اجل

هر چند شدم ز عش تو خوار و خجل

در عشق به جز درد ندارم حاصل

از تو نکنم شکایت ای شمع چگل

کین رنج مرا هم از دل آمد بر دل

ای عهد تو عهد دوستان سر پل

از وصل تو هجر خیزد از عز تو دل

پر مشغله و میان تهی همچو دهل

ای یک شبه همچو شمع و یک روزه چو گل