در دست منی دست نیارم بتو برد

دردا که در آب تشنه می‌باید مرد

أَرَی مَاءً وَ بی عَطَشٌ شَدِیدٌ

وَ لَکِن لَا سَبیلَ إِلی الوُرُودِ

زین نادره‌تر کجا بود هرگز حال‌؟

من تشنه و پیش من روان آب زلال

گر دل ز تو اندیشهٔ بهبود کند

جان در سر اندیشهٔ خود زود کند

آنجا که رسید، اگر عنان باز کشد

خود راومر اهزار غم سود کند

بنشست و هزار گونه باد اندرسر

سودایِ هزار کیقباد اندر سر

گفتم که به سایهٔ تو خرشید شوم

نه آنک چو عود آیم و چون بید شوم

نومید دلیر باشد و چیره‌زبان

ای دوست، چنان مکن که نومید شوم

آنکس که کند جفتِ خود اندیشهٔ تو

اندیشهٔ هرک هست ، بر طاق نهد

تا هرچ ترا باشد و تا هرک تراست

یکسو ننهی، حدیث عشق از تو خطاست

این عمرِ گذشته در حساب که نهم ؟

آخر بچه‌کار بوده‌ام چندین سال ؟

با بخت گرفتم که بسی بستیزم

از سایهٔ آفتاب چون بگریزم

هر کاو به سلامت‌ست و نانی دارد

وز بهرِ نشستن آشیانی دارد

نه خادمِ کس بود نه مخدومِ کسی

گو شاد بزی که خوش جهانی دارد

کای تیره شده آب بجویِ تو ز تو

وز خویِ تو بر نخورده، رویِ تو ز تو

عشّاقِ زمانه را فراغت دادست

رویِ تو ز دیگران و خویِ تو ز تو

تا از من و او کامِ که گردد حاصل

یا خود که کند زیان کرا دارد سود ؟

ای تا به فلک سرِ تو در خود بینی

کرده همه عمر وقف بر خودبینی

خودبین به مثل اگر به سنگی نگرد

چون آینه ناردش مگر خودبینی

بالله که مبارکست آن کس را روز

کز اوّلِ بامداد رویت بیند

چندانک نگه میکنم اندر چپ و راست

من مردِ غمت نیم، بدین دل که مراست

چرخ از دهنم نواله‌در خاک افکند

دولت قدحم پیشِ لب آورد و بریخت

خواهی که بیازمائی این دوست مرا

جان خواستن تو بین و جان دادنِ من

فرقست میانِ سوز کز جان خیزد

با آنک بریسمانش بر خود بندی

یا پای رسانَدَم به مقصود و مراد

یا سر بنهم همچو دل از دست آنجا