هر خاری که پای تو کند ریش

من از دل خود برون کشم نیش

ای خار، چو پهلویش کنی ریش

از آتش آه من بیندیش

تو مردم و دانشت ز حد بیش،

چونست، که با ددان شدی خویش

سر تا قدمش جراحت و ریش

شویان به زبان جراحت خویش

روزیش به گوی آن پری کیش

دیدم، گذران، به دیدهٔ خویش

افشاند غبارش از تن ریش

بنهاده سرش به زانوی خویش

مجنون ز خیال غیرت اندیش

می‌خواست برد ز سایهٔ خویش

وقتست کنون که خیزم از پیش

زایل کنم از تو زحمت خویش

لیلی گویان برادر و خویش

ایشان ز پس و جنازهٔ در پیش

چیدم به قلم نمونه‌ای بیش

بر دم ز میان تکلف خویش

ای بی خبر از حقیقت خویش!

از غصه بیش و کم دلت ریش

در راه تو عقل فکرت اندیش

صد سال اگر قدم نهد پیش

وین زیست ز ظالمی بداندیش

صد عقبه عقوبت آمدش پیش

ناگشته هنوز خاطراندیش

کاخر ز فلک چه آیدش پیش

لیلی به حریم خانه خویش

هم داشت ازین قبل دلی ریش

پویان قدمش به منزل خویش

مویش ز قفا کشان دل ریش

ور روی کند به مقصد خویش

زان غصه شود درون من ریش

هر خویشی را که آمدی پیش

دور افکندی ز خویشی خویش

گاهی قدمش ز بس شدی ریش

چون کو رفتی به پهلوی خویش

از عشق تو داشتم دلی نیش

شد زخم جداییت بر آن ریش