کردی فلک ترنج پیکر

ریحانی او ترنجی از زر

لیلی ز خروش چنگ در بر

مجنون چو رباب دست بر سر

پیران قبیله نیز یک سر

بستند برآن مراد محضر

تا او نشود درست گوهر

این قصه نگفتنی است دیگر

کاین‌جا به از آن عروس دلبر

هستند بتان روح‌پرور

گفتند به اتفاق یک سر

کز کعبه گشاده گردد این در

می‌گفت گرفته حلقه در بر

که‌امروز منم چو حلقه بر در

در گوش نهاده حلقهٔ زر

چون حلقه نهاده گوش بر در

سوسن نه زبان که تیغ در بر

نی نی غلطم که تیغ بر سر

صحرا همه نیزه دید و خنجر

وآفاق گرفته موج لشگر

پیران قبیله خاک بر سر

رفتند به خاک‌بوس آن در

دندان تو از دهانهٔ زر

هم در صدف‌ِ لب تو بهتر

حوضی شده چون فلک مدور

پاکیزه و خوش چو حوض کوثر

چون کِشتهٔ خشک ماند بی‌بر

خواه ابر ببار و خواه بگذر»

گر تیغ روان کنی بدین سر

قربان خودم کنی بدین در

کاین شاهسوار شیر پیکر

روی عرب است و پشت لشگر

زان بو‌ی‌ِ خوش دماغ‌پرور

اعضا‌ش گرفته رنگ عنبر

دیدش چو برهنگان محشر

هم پای برهنه مانده هم سر

چون تو خلفی به خاک بهتر

کز ناخلفی برآوری سر

گه خاک ورا گرفت در بر

گه کرد ز درد خاک بر سر