لرزید به جای و سر فرو برد

دور از تو چنانکه گفتم او مرد

وز بی کسی تو در چنین درد

می‌گفت و بر آن دریغ می‌خورد

کردم به تپانچه روی را خرد

پنداشتم آن پدر مرا مرد

لطف است به جای خاک در خَورد

کز لطف گل آید از جفا گرد

این آن مثل است کان جوانمرد

بی‌مایه حساب سود می‌کرد

خال تو ولی ز روی تو فرد

روی تو به خال نیست در خورد

آمد عجبش که آنچنان مرد

مأوا گه خود خراب چون کرد

اندام تنش شکسته شد خرد

زاندیشهٔ او به دست و پا مرد

بگذار مرا تو در چنین درد

من درد زدم تو باز پس گرد

همچون پدرش جهان به سر برد

او نیز در آرزوی او مرد

رخت از بنگاه این سرا برد

در آرزوی تو چون پدر مرد

از درد نیَم به یک زمان فرد

فرق است میان ما در این درد

فرمود به پیر کای جوانمرد

زین بیش مرا نماند ناورد

کای خواجهٔ خوب ناز پرورد

ره پر خطر است باز پس گرد

چون در گذرد جوانی از مرد

آن کورهٔ آتشین شود سرد

هر بیت که گفتی آن جهان گرد

بر یاد گرفتی آن جوانمرد

بیچاره سلام را در آن درد

نز خواب گزیر بود و نز خورد

تا صافی بود نوحه می‌کرد

چون درد رسید درد می‌خورد

این بی‌نمکی فلک همی‌کرد

وان خوش نمک این جگر همی‌خورد

قاروره شناس نبض بفشرد

قاروره شناخت رنج او برد