بی دایه خود ز دل کشم وای

صد بوسه زنم به خاک آن پای

دل را به خیال گل میارای

وین روزنه را به گل میندای

زآیینه خویش زنگ بزدای

راهی به حریم وصل بگشای

گر می نشوی نکویی افزای

کم زن پی عیبناکیش رای

جانان چو در آتشم دهد جای

مانند اتو ز سر کنم پای

گردد چو کشم ز کوی او پای

چون دیگ به روی آتشم جای

فردا هم ازین نهفته مأوای

کز خواب گران هوش فرسای

سرها بینی کلاه در پای

در مشهد مرتضی زمین سای

این دایره کی نشیند از پای

این نقطه چگونه خیزد از جای

مستم ز می وصال فرمای

و آن گاه درم ز هجر بگشای