زن گفت سخن چو راست خواهی

مردیست نه بندی و نه چاهی

می‌گردانم به روسیاهی

اینجا و به هر کجا که خواهی

گر زانکه نموده‌ام گناهی

معذور نیم به هیچ راهی

چون نیست مرا بر تو راهی

زین پس من و گوشه‌ای و آهی

آمد ز پی عروس خواهی

با طاق و طرنب پادشاهی

می‌گشت به هر بسیچ گاهی

مونس نه به جز دریغ و آهی

مه گر شکرین بود تو ماهی

شه گر به دو رخ بود تو شاهی

گفتا چه کسی ز من چه خواهی

ای من رهی تو از چه راهی

در زخم چنین نشانه گاهی

سالیست نشسته گیر و ماهی

کم گیر ز مزرعت گیاهی

گو در عدم افت خاک راهی

در پوزش تربتش پناهی

عذری ز روان او بخواهی

هر روز مسافری ز راهی

کردی بر او قرارگاهی

این نامه به نام پادشاهی

جان زنده کنی خرد پناهی

قسام سپیدی و سیاهی

روزی ده جمله مرغ و ماهی

ای چشمه خضر در سیاهی

پروانه شمع صبحگاهی

کردند چنانکه داشت راهی

بر تربت هردو روضه گاهی

در عشق پدید شد سپاهی

در سایه چتر پادشاهی

رو کرده به چتر پادشاهی

وز نور مشارقش سپاهی

از خوردگهی به خوابگاهی

وز خوابگهی به بزم شاهی

بر من بگذشت دی پگاهی

سروی و فرازِ سرو ماهی

زیبا بر و گردن و نغوله

آراسته کاکل و کلاهی

آشوبِ دلی هلاکِ جانی

[...]