نوفل به سرش ز مهربانی

می‌کرد چو ابر دُرفشانی

مجنون به سکونت و گرانی

شد عاقل مجلس معانی

گر لیلی را به من رسانی

ورنه نه من و نه زندگانی

از بهر پری زده جوانی

خواهم ز شما پری نشانی

می‌برد به هر طریده جانی

افکند به حمله‌ای جهانی

یاران چو کنند هم‌عنانی

از سنگ برآورند خانی

وان پای لطیف خیزَرانی

درخورد شکنجه نیست دانی

شاید که خطیب خطبه خوانی

پوشیده سیه لباس از آنی

من حکم کش و تو حکم رانی

تأدیب کنم چنان که دانی

وز نافهٔ مشک و لعل کانی

آراسته برگ ارمغانی

وانگه به کلید خوش‌زبانی

بگشاد خزینهٔ نهانی

غواص جواهر معانی

کرد از لب خود شکر فشانی

زن دوست بود ولی زمانی

تا جز تو نیافت مهربانی

با اینهمه جور‌ها که رانی

هم قوّت جسم و قوت جانی

در جستن آب زندگانی

برجست به حالتی که دانی

بی شخص رونده دید جانی

در پوست کشیده استخوانی

روزی دو ز روی ناتوانی

می‌کرد به غصه زندگانی

آیی به زیارتش زمانی

واری ز ترحمش نشانی

غلطید بران زمین زمانی

می‌جست ز هم نشین نشانی

گیرم ز پدر به زندگانی

دوری طلبیدی از جوانی