بگشاد ز پاش حلقه دام

بگذاشت که در چرا زند گام

یکدم به فلان زمین بزن گام

واندر ره آهوان فکن دام

کارش این بود صبح تا شام

زین کار نبود هیچش آرام

با دام و دد است روز همگام

با آهو و گور گشته شب رام

مسکین چو شنید از وی این نام

زان گفت و شنو گرفت آرام

با جمعی دگر به راه زد گام

نی تاب و توان نه صبر و آرام

دادند به خواستگار پیغام

تا در پی این غرض زند گام

در هر منزل که می زنم گام

زان گام وصال او بود کام

با صحبت وی گرفت آرام

وز لب شکرش نهاد در کام

بر مهد شبت که می نهد گام

وز شهد لبت که می خورد کام

خوانت که نهد به چاشت یا شام

همخوان تو کیست جز دد و دام

او را به زبان همین رود نام

واو را ز زبان همین بود کام

کرد آن اثری در او سرانجام

وآمد به خود از سماع آن نام

این درد نه بس که صبح تا شام

همصحبت توست کام و ناکام

این رومی صبح و زنگی شام

طرارانند شوخ و خودکام

نگرفته شبی ز پاسش آرام

برگردش خیمه اش زده گام

بربوده به دشت از دد و دام

آواز فلاخن تو آرام

بر دست گرفته کاسه یا جام

دریوزه گرش ز خوان انعام

در ریخت ز دشت و در دد و دام

کردند به خوابگاهش آرام

از جام به باده گیر آرام

وز نام نگر به صاحب نام