روبه با وی به سرفرازی

هر دم گفتی به طنز و بازی

چون دست ز شغل کار سازی

بگشاد زبان به دلنوازی

در عرصه عشق پاکبازی

در نکته شعر سحر سازی

نازان به تو باد سرفرازی

تیغ تو کند به فتح بازی

گفتا نه دل و نه جان چه سازی؟

وین نرد محال با که بازی؟

عکس مژه اش ز روی بازی

از تخته نموده شانه سازی

مانند بهار وقت بازی

کارش گل و برگ و شاخ سازی

دانی منم آن گدای آزی

دست اَمَلَم به این درازی

تو زاغ نه یی، سپید بازی؛

آن به که سلب سیه نسازی

کارِ من و تو بدین درازی

کوتاه کنم که نیست بازی