یکباره بیفت ازین سواری

تا یابی راه رستگاری

کز ملک عرب بزرگواری

بوده‌ست به خوب‌تر دیاری

سلطان عرب به کامکاری

قارون عجم به مال‌داری

می‌گفت سرودهای کاری

می‌خواند چو عاشقان به زاری

لیلی چو ستاره در عماری

مجنون چو فلک به پرده‌داری

هر یک به قیاس چون نگاری

آراسته‌تر ز نو بهاری

گو یارب از این گزاف‌کاری

توفیق دِهم به رستگاری

پرسید سخن ز هر شماری

جز خامشیش ندید کاری

ای شیفته چند بیقراری‌؟

وی سوخته چند خامکاری‌؟

در خرگه کار خرده کاری

عیبی است بزرگ بی‌قراری

کاری که نه زو امید داری

باشد سبب امیدواری

مشغول شو ای پسر به کاری

تا بگذری از چنین شماری

هر فاخته بر سر چناری

در زمزمهٔ حدیث یاری

گل چون رخ لیلی از عماری

بیرون زده سر به تاجداری

آموزد سرو را سواری

شوید ز سمن سپیدکاری

لیلی که چو گنج شد حصاری

می‌بود چو ماه در عماری

تا لیلی را به خواستاری

در موکب خود کشد عماری

لیلی پسِ پردهٔ عماری

در پرده‌دری ز پرده‌دار‌ی

مجنون ز سر امیدوار‌ی

می‌کرد به سجده حق‌گزاری

اندیشه کنم که وقت یاری

در نیمه رهم فرو‌گذاری