تردامنی به کف داد، سرخانه حبابم

هرجا که می نهم پا، تا نصف تن در آبم

از بس که تنگ ظرفی، گل کرد در وجودم

ساقی به مستی افکند، از وعده شرابم

در مهد هستی ام دل چون تن دهد به آرام؟

[...]

چون باده می کند مست، ما را هوای باران

دریای نشاه خیزد، از قطره های باران

مینا با پای ساغر، چون سر نهد به سجده

چیز دگر نخواند، غیر از دعای باران

پیداست عکس خوبی، از چار سوی عالم

[...]

ماییم و گفتن شعر، در وصف آن گلِ رو

بر وزن مصرع زلف، در بحر بیت ابرو

سیر از قدح چه سان گشت، در یک دو روز نرگس؟

دل می کشد به ساغر، سبز است تا لب جو

در شیوه رمیدن، وحشی نگاه او را

[...]

بی برکت است چیزی، کان در شماره آید

یارب مباد هرگز، بوس ترا شماره!

پاکان این چمن را، پیرایه ساز قسمت

چون سرو داده یک دلق، آن نیز پاره پاره

بهر شکست توبه، صد آیه رهنمون شد

[...]

روز جزا برآیم، ساغر به کف نهاده

شاید خدا ببخشد، از آبروی باده

دوران به آب می کرد، طرح ایاغ لاله

بهر چه تر نباشد، دایم دماغ لاله؟

از بس که بی تو گشتند، خوبان باغ درهم

آیینه رخ گل، گردید داغ لاله

در حیرتم که چون سوخت، آن روی شعله ناکم

[...]

از کوه چون بزرگان، فیضی نمی تراود

صحرا عبث به پیشش، دامان خود گشاده

صورت پذیر درد است، دیبای زندگانی

بی موجه الم نیست، خارای زندگانی

روزی که زندگانی، گردون نصیب ما کرد

ای کاش مرگ می بود، در جای زندگانی

ای ساکن عدم زار، کشتی مران در آبش

[...]

بر ما چه سان نخندد، دام و قفس ز هر سو؟

کز صیدگه نخوردیم چیزی به غیر بازی

گفتی که در دل تو، نگشود خاطر من

چون خاطرت گشاید؟ در تنگنا نشستی

چون گل تو خوش نشینی، کو حد آنکه گویم

کاین جا چرا نیایی، وانجا چرا نشستی

رخ لاله، زلف سنبل، لب غنچه، صوت بلبل

همه چیز داری ای گل، چه کنم وفا نداری

در راه کوی جانان، منت کش بلد نیست

در قاصدی ندیدیم، چون اشک، سر به راهی

از نیک و بد کشیدیم، آزار آشنایی

بهر چه ما نباشیم، بیزار آشنایی

ما آشنای خویشیم، لیکن ز بیم کلفت

با خویش هم نداریم، اقرار آشنایی

در وی رقم نگشته، حرفی که راست باشد

[...]

ای چرخ ناملایم، با مردمان چه داری؟

دنبال کار خود باش، با این و آن چه داری؟

صرصر! تنت چو مرگ است، دمسردی ات تگرگ است

کارت به شاخ و برگ است، با آشیان چه داری؟

خورشید مشت خاری ست، جایی که گل تو باشی

مه کاسه سفالی ست، آنجا که مل تو باشی

از جویبار فردوس، در زیر پل دود آب

چون سرو اگر خرامان، بر روی پل تو باشی

رویش چو آفتاب است، او را نمی شناسی

زلفش چو مشک ناب است، او را نمی شناسی

گفتی که نوگلت را در باغ حسن دیدم

آن غنچه در نقاب است، او را نمی شناسی

چون با رخ درخشان، از خانه شب برآید

[...]

ای شوخ لاله رخسار، باغ و بهار مایی

غم در میان ما نیست، تا در کنار مایی

گر از ره مروت، بر خاک ما نهی پای

با آن رخ فروزان، شمع مزار مایی

تا سرزمین وصلت، در چشمه سار میناست

[...]

بی زر نمی توان یافت، جا در حریم کعبه

در خانه خدا هم، مفلس مکان ندارد

بی طاقتم چنان کرد، آن آفتاب تابان

کافتادنم چو سایه برخاستن ندارد

هر چند ناله کردم، نشنید پیر گردون

درکار و بار کور است، بهر چه کر نباشد؟