مستم گرفت شحنه، مخور غم که چون گرفت

انگار کن که دیوزدی را جنون گرفت

مخمور مانده ایم و امید شراب نیست

لب تشنه ایم و قسمت ما جام آب نیست

نازم به طرز هند، که در اوجگاه حسن

چون ماه و آفتاب، بتان را نقاب نیست

پیغمبریم و ملت ما غم کشیدن است

معراج ما به عرش کدورت رسیدن است

پیری رسید، چون نشود قامتم دوتا؟

تعظیم میهمان، بر مردم، خمیدن است

جز تیغ او که برسرم آمد، ز پا گذشت

هرگز به جوی راست نرفته ست آب کج

چشمم که بود از اثر دود دل، سیاه

در انتظار آن گل رعنا سفید شد

دیشب در انتظار شراب وصال دوست

چشم قدح چو پنبه مینا سفید شد

جانا ز بی حجابی آیینه باک نیست

آیینه را نگاه تو محجوب می کند

زان گل نشان نداد، صبا را چه می شود

سرگشته ایم، راهنما را چه می شود

ما در گشودن مژه خویش عاجزیم

خود واکنی تو بند قبا را چه می شود

دیوانه ایم و نوبر سنگی نمی کنیم

[...]

کارم ز نارسیدن کشتی به جان رسید

تا ناخدا رسد، به خدا می توان رسید

دلسرد این چمن نشود از چه تیره بخت؟

تا داغ لاله گرم کند جا، خزان رسید

سرجوش داغ لاله به جوشم نمی رسد

فریاد بلبلان به خروشم نمی رسد

در کوچه باغ شوق ز بس تند می دوم

آواز پای خویش به گوشم نمی رسد

تا بر کدوی می نخورد سنگ حادثات

[...]

فرهاد تیشه بر سرِ غم‌پیشه می‌زند

عاشق چنین به جانبِ خود تیشه می‌زند

ساغر به ذوق آنکه شود همچو پیر جام

دست طلب به دامن هر شیشه می‌زند

آمد بهار و موسم گلگشت باغ شد

گلبن برای اهل طرب چلچراغ شد

سر از دریچه کرد برون آن بهار حسن

هر کوچه از نسیم رخش کوچه باغ شد

گفتا چه رنگ می شوم از خوردن شراب

[...]

رنگ از رخم دمی نگشاید نقاب زرد

از روی من به جوی خزان رفته آب زرد

ما را لب چشیدن صهبای وصل نیست

این باده را مگر به لب گل توان چشید

آن تنگ روزی طربم کز می نشاط

بی بهره تا نگشت لبم، کی زبان چشید

یک قطره باده در ته خمخانه ام نماند

[...]

از رشک آبیاری ساقی در آتشیم

ما را کباب کرد، ترا چون شراب داد

آیینه از رخ تو گل تازه می کشد

صد آب و رنگ را به یک اندازه می کشد

می را زموج نیست کشاکش، که روز و شب

در آرزوی لعل تو خمیازه می کشد

ای غنچه بر طراوت رخسار دل مبند

[...]

گل گل رخ تو از قدح مل شکفته شد

یک آب خورد گلبن و صد گل شکفته شد

زلفی که بر زبان و دل شانه بگذرد

ماند به آن شبی که به افسانه بگذرد

دل صبح خیز مشق بر آتش دویدن است

دارم امید آنکه ز پروانه بگذرد

در بزم وصل، تشنه لبان را خمار هجر

[...]

چشم مرا به شوق رخت خواب می برد

دام از پی گرفتن مهتاب می برد

کو صبر تا به خواب ببینم رخ ترا

صد خواب را ز گریه من آب می برد

دست از قدح مدار چو اندوهگین شدی

[...]

نازم به دام زلف تو کز طایر دلم

آرام برد و سلسله جنبان رم نشد

از خشکسال، رند قدح نوش را چه غم

باغ طرب ز آتش تر آب می خورد