لیکن امیدم آنکه بدین زودی از وزیر

ملک انتظام گیرد وگردد فساد طی

اختر کند قیام بگاه قعود او

کشور برد یسار مدام از یمین وی

بر خوان بینش تو زتایید حق کتاب

درجام دانشت زخم ذوالجلال می

دربارگاه روز کنون مقتداست لیل

برمتکای رشد کنون متکی است غی

نوروز ماه رفتی و برجان کاینات

شد صرصر بهار بتر از سموم دی

پیرم چو یافت از اثرات وجود طی

باقی نه هیچ از اثرم غیر مهر وی

بر زد نهیب ساقی سر مست را که هی

آتتش فکن بخرمن جانش ز جام می

ای روزگار! از تو کنم شکوه تا به کی؟

تا چند نالم از ستم و ظلم تو چو نی

اخیار را به جام کنی زهر ناگوار

اشرار را کنی به قدح خوشگوار می

هر جا که مدبری ست ز غم، سازیش رها

[...]

خوش گفت این حدیث که شرطست کآدمی

گام آنچنان نهد که ننالد از او زمی

چون بر زمین خرامی‌، ای مرد خودستای

از کبر و از تفرعن‌، فرعون اعظمی

خاک زمین به‌جای تو نفرین همی کند

[...]

روزی چنین نکو که بیمن قدوم وی

آمد زمان وصل و شد ایام هجر طی

با بانگ چنگ و ناله تار و نوای نی

ساقی بعشق بوالحسنم بخش جام می

در منتهاالیه خیابان، بود پدید

تهران برون شهر، خرابه یکی بنای

گسترده مه، ز روزنه شاخ‌های بید

فرشی که تا بد، ار بلرزد همی هوای

ساعت دوازده است، هلا نیمه‌شب رسید

جز وای وای جغد نیاید دگر صدای

یک بیست‌ساله شاعری، آواره و فرید

با هیکل نحیف و خیالات غم‌فزای

از دست میخ کفش به پا، گه همی‌جهید

در کفش می‌نمود، همی جابه‌جای پای

چون دلش خوراک و چو پیراهن شهید

دوشش عبای کهنه، کفن در بر گدای

شام از پس گرسنگی، مدتی مدید

یک نیمه نان بخورده، پس کوچه در خفای

در لرزه و تعب، ز تب و نوبه می‌مکید

اندر دهانش انگشت، از حسرت دوای

ناگه سکوت، پرده شب را ز هم درید

از دست حزن خویش، چو بگریست های های

خوابید روی خاک و عبا بر سرش کشید

سنگی نهاد زیر سرش، بهر متکای

با آن که در نتیجه عشق وطن گزید

در این خراب مانده وطن در خرابه‌های