ساقی به یاد یار بده ساغری ز می

از آن گنه چه باک که باشد به یاد وی

من ژنده پوش یارم و دارم به جان او

ننگ از قبای قیصر و عار از کلاه وی

شرمم ز فقر باد، مقابل کنم اگر

[...]

فصل بهار و مستی و غوغای چنگ و نی

مجنون بگو که لیلی بیرون کشد زحی

زد آتشی بجان بخیلان زجام می

ساقی که نام حاتم طائی نموده طی

یوسف صفت هر آنکه در افتد بچاه عشق

[...]

عرش بر آستان او پست بود زکوتهی

آنکه گدای کوی او دست فشاند بر شهی

ماه سپهر آگهی مایه کسوت و مهی

شیر خدا علی کز او دین بگرفت فربهی

ای آنکه همچو جان بتن عاشق اندری

[...]

خیز و بیار زآن خط و لعلم تو مشک و می

خضرم بکن که خضر از این روست سبزحی

گریان شده است ابر چو مجنون بهای های

لیلی زحی دمی بدرآ می بیار حی

طی گشت دستگاه سلیمان و جم نماند

[...]

پیداست سر وحدت از اعیان أَما تَرَی

الْعَکْسَ فِی الْمَرَایا و النَّقْشَ فِی القُوَی

شد مختلف به مخرج اگرنه چه شد که هست

یک صوت و یک ترانه گهی مدح و گه هجا

اُنْظُر فَمَا رَأَیْتَ سِوَی الْبَحْرِ إذْرَأَیْتَ

[...]

چون اول از تو خواست که عشاق را بخواست

آخر چه شد که از همه بیزار بوده‌ای

فرزند بنده‌ایست خدایا غمش مخور

تو کیستی که به ز خدا بنده پروری

گر مقبل است، گنج سعادت برای اوست

ور مدبر است، رنج زیادت چه می‌بری

گه گه گمان بریم که این جمله فعل ماست

این هم ز تست مایهٔ پندار ما تویی

عشقست پیشوای تو در راه بی خودی

پس واگریز از خودی و جوی پیشوا

آن شهسوار بر سر میدان عاشقی

جولان کند که از همه عالم شود جدا

چون تو مراد خویش به دلبر گذاشتی

هر دم هزار گونه مرادت کند عطا

گر آرزوی شاهی مُلک رضا کنی

پیوسته باش بندهٔ درگاه مرتضی

در کوه و دشت هر سَبُعی صوفی ای بُدی

وز هیچ سودمند بدی صوف بی صفا

آبستنی که این همه فرزند را بکشت

دیگر که چشم دارد ازو مهرِ مادری

گر کیمیای دولت جاویدت آرزوست

بشناس قدر خویش که گوگرد احمری

دعوی مکن که برترم از دیگران به علم

چون کبر کردی از همه دونان فروتری

شاخ درخت علم ندانم مگر عمل

با علم گر عمل نکنی شاخ بی بری

تو نیستی و بستهٔ پندار هستی‌ای

پندار هستی تو، تو را کرده مبتلا

نقش و نگار نقش نگار است بی گمان

مانی نهان شده است درین نقش مانوی