روی به محراب نهادن چه سود؟

دل به بخارا و بتان تراز

ایزد ما وسوسهٔ عاشقی

از تو پذیرد، نپذیرد نماز

تازه‌ترین سنبل صحرای ناز

خاصه‌ترین گوهر دریای راز

شِکَّر و بادام به‌هم نکته‌ساز

زهره و مریخ به‌هم عشق‌باز

یافته در نغمهٔ داود ساز

قصهٔ محمود و حدیث ایاز

روز قیامت ز من این ترکتاز

باز بپرسند و بپرسند باز

موی به مویت ز حبش تا طراز

تازی و ترک آمده در ترک‌تاز

گر ستدندش ز من ای حیله‌ساز

با چو تو صیدی به من آرند باز»

دیده ز عیب دگران کن فراز

صورتِ خود بین و درو عیب ساز

راه تو دور آمد و منزل دراز

برگ ره و توشهٔ منزل بساز

گفت «‌نگه دار در این پرده راز

تا چو من آیم به من آریش باز‌»

حاجی ما چون ز سفر گشت باز

کرد بران هندوی خود ترکتاز

دست بدار ای چو فلک زرق‌ساز

ز‌آستن کوته و دست دراز

پاک نگردی ز ره این نیاز

تا چو نظامی نشوی پاکباز

از سر بی‌دادگری گشت باز

دادگری گشت رعیت نواز

گِرد سرِ دولتیان چرخ ساز

تا شوی از چرخ زدن بی‌نیاز

زان نکنم با تو سر خنده باز

تا به زبان بر نپرد مرغ راز

بر درِ هر کس چو صبا در متاز

با دَمِ هر خس چو هوا در مساز

و آنچه گشایی ز درِ عِزّ و ناز

بر تو همان در بگشایند باز

کز همه مرغان توی‌ِ خاموش‌سار

گوی چرا برده‌ای‌؟ آخر بیار

خان جهان ، حاتم مفلس نواز

گشت باقطاع «اودهٔ» سرفراز