صحبت چینی چو بدینجا رسید

ظرف مس آواز ز دل برکشید

مر اجلش بر لب دریا کشید

عکس خود از آب مصفا بدید

یخ‌کش بیچاره که یخ می‌کشید

از اثر بخت بد آنجا رسید

الغرض این سر شودم تا پدید

کار به صلحیهٔ شهرم کشید

مرد چو این مسئله از زن شنید

سخت غمین گشت و زبان در کشید

رنگ ز صباغ فراوان شنید

لیک یکی زان همه چشمش ندید

اسب سواری لب آبی رسید

مرکبش از پویه بماند و رمید

گفت که اسب تو در این آب دید

عکس خود و از تو عنان در کشید

حاصل عمری و درخت‌امید

پای تو شد موی سیاهم سفید

صحبت ایشان چو سراسر شنید

عارف محزون ز دل آهی کشید

یا چو شود روز قیامت پدید

بر من غمدیده چه خواهد رسید

آن نشنیدید که یک قطره اشک

صبحدم از چشم یتیمی چکید

برد بسی رنج نشیب و فراز

گاه در افتاد و زمانی دوید

گاه درخشید و گهی تیره ماند

[...]

بیخود از این سوی بدانسو پرید

تا که بشاخ گل سرخ آرمید

گربهٔ همسایه، دمش را گزید

از سگ بازار، جفاها کشید