تا بود اسباب جوانی به تن

روی چو گل باشد و تن چو سمن

نکوئی یا بدان کردن وبال است

ندانند این سخن جز هوشمندان

زبهرآن که با گرگان نکوئی

ستمکاری بود بر گوسفندان

بوسه نگیرد ز دماغ سخن

کش سخن او ندمد در دهن

عرفی اگر شاهی اگر ممتحن

گر قفس آراسته در چمن

نورس بازیچه چرخ کهن

فاخته عشوه ده سرو بن

خسته دلی بود در آن انجمن

دست و لبش قفل سماع و سخن

در چمن و باغ ثمرزای کن

چشمه هر آب سخن دان سخن

رفتم و گشتم بریاض سخن

برخس و خاشاک گل و یاسمن

شخص تو چون روح و جهان چون بدن

در بدنش طرح تصرف فکن

حقه فکرم همه در عدن

داشت که دزدید جهانش زمن

نقد عطای کرم ذوالمنن

گو برهاند ز گرو فکر من

بهر زمین‌بوس امام زمن

ناصیه شد دیده صفت بال‌زن

مردم آن قافله را این سخن

شور برآورد ز جان و ز تن

شد چو پر از پیکر خر پیرهن

زد سر خر، سر ز گریبان من

هرکه خورد مشتم و گوید سخن

مشت خورد بار دگر بر دهن

سر کنم اول ز گروهی سخن

طایفه‌ای زشت، نه مرد و نه زن

شمع فروزندهٔ این نه لگن

شد چو ضیا بخش زمین و زمن

زود کن این خار ز بیخ و ز بن

یاد مکن از نو و نی از کهن

نیست مرا با تو مجال سخن

قاعدهٔ رحمت خود پیشه کن