جامی ازین گنبد آیینه رنگ

هر چه نماید به گه صلح و جنگ

یار هم آهنگ به هر سینه تنگ

تو ز دلش کوفته بر سینه سنگ

کهنه دواتی چو دلت تار و تنگ

کاغذی از تیره رخت برده رنگ

چون نفس از فربهیش گشت تنگ

در رهش افتاد زمانی درنگ

چند نشینیم در این کنج تنگ

چند توان کرد به یک جا درنگ

نام سخن از تو مبدل به ننگ

قافیهٔ از نسبت نظمت به تنگ

شل به یکی دست وبه یک پای لنگ

کور شده بسکه زده سر به سنگ

ای ز حسد با همه عالم به جنگ

زین عمل بد همه عالم به تنگ

آن خورو آن پوش چو شیر و پلنگ

کآوری آن را همه ساله به چنگ

مرغ شکیبائی از او سینه تنگ

چهره بیماری از او خیره رنگ

پنجه فرهاد به هل زیر سنگ

کو ز گهر میطلبد آب و رنگ

نیستی از هستی ما برده ننگ

تیزتر ای مرگ بسست این درنگ

گر ز درش حلقه ای آید به چنگ

گوش خرد جزیه دهد بیدرنگ

از عرق شرم به گاه درنگ

آینه ی زانوی او بسته زنگ

پشت وی از زخم چو میدان جنگ

پیکرش از داغ چو نطع پلنگ

آینه‌اش لیک هم‌آغوش زنگ

عکس در او مانده چو صورت به سنگ

دشمن اگر کوه شود زو ملنگ

تیغ زبان رخنه نگردد ز سنگ

کوهکنان را نبود غم ز جنگ

شیشه‌گران راست غم از جنگ سنگ

حسن بتان را نشناسی به رنگ

زانکه به میزان ندهد رنگ، سنگ

ابروی کین را که دهد تیغ جنگ؟

طفل نگه را که کند شوخ و شنگ؟