در صدف هر فنی آن در نهم

کش به زیارت برود در زیم

ای چو گل افکنده هوس های تو

بر سر زر، لرزه بر اعضای تو

داری اگر اصل چو در یتیم

روی مگردان ز کرم چون سلیم

راوی افسانه ی اهل کرم

طوطی پر ریخته، یعنی قلم

کرد ز بس ظلمت شب اشتلم

قافله سررشته ی ره کرد گم

گفت که برند سرش را ز تن

تا که شود مایده ی انجمنم

چند کنی ای به سخاوت علم

همچو می از کیسه ی مردم کرم

گفت که ای خضر خجسته قدم

بودم از احشام یکی محتشم

غنچه صفت شد ز کفم پنجه گم

چون مه نو، ناخن من گشت سم

بس که چو نی هرکسشان داده دم

کرده شکمشان چو نی انبان، ورم

شیشه قاروره نه و دم‌به‌دم

کرده ز بول دگری پر، شکم

روز و شبان بر رخ خیل وحشم

باز درش چون کف اهل کرم

زد به سوی تربت حاتم قدم

گفت که ای شهره به جود و کرم

قافله را داد فراوان نعم

خود بر آن مایده می خورد غم

بود بر سفره فراوان نعم

در خور دست و دل اهل کرم

بسکه بدل دارم ازین وام غم

خیز که در خاک نه، در آتشم

رفت سوی تربت کان کرم

شمع صفت ساخته از سر قدم

بود تو را خامهٔ مشکین رقم

ملک گشاتر، ز کیانی علم

لیک من از جان و دل آگهم

تا که شناسم تو کی و من کیم

ای شده در دهر به دانش علم

وی زده بر مهر ز عنبر رقم

نامه اندوه زدایت رسید

شکوه کنان از من و رنج و الم

سلسله اش مرغ روان را چو دام

[...]

ز آشیان چرخ بهر صید مرغان حرم

دمبدم بال بگشاده ز هم