آن لبِ لعلِ تو هم اندر نهفت

وصفِ ترا با من این گونه گفت

طبع من این نکته چه پاکیزه گفت

سهل بُوَد خوردن افسوس مفت

زآن جو و آن حقه و راز شگفت

شاه سرانگشت به دندان گرفت

ماند از آن واقعه بس در شگفت

بر دهن انگشت تحیر گرفت

آن گله‌دان را بد از عجز خفت

وز پس در با گلهٔ خام گفت

یافت شتر بر گله دان دست مفت

وان گله را بر سر آذوقه خفت

بودم از این اسم بسی در شگفت

کش به چه منظور توانم گرفت

اسب گذر کرد و سوار از شگفت

دامن آن مرد چو گردی گرفت

شب همه شب بر سر آنشاخه خفت

هر سحرش چشم بدت دور گفت

صبحدمی، روی ز مردم نهفت

هر در طاعت که توان سفت، سفت