طرفه زمانی است دمِ صبحگاه

هم ورعش خوش بود و هم گناه

بود درین قصه که از گَردِ راه

شد ز ستم پیرزنی داد خواه

هیچ نه خارج ز تو ای مرد راه

شو ز خودی فارغ و دریاب شاه

پیش پیش از بی‌کسی در جیش شاه

بهر خود پوشیده بود رخت سیاه

بود مسافر یکی اندر به راه

توشه کم و راه فزون بی‌پناه

ماه رُخی چشم و چراغ سپاه

نایب اوّل به وِجاهت چو ماه

از طَرَفی نیز در آن صبح‌گاه

زُهره مِهین دخترِ خالویِ ماه

امر طبیعی است که در بینِ راه

چون برسد مرد لبِ پرتگاه

جایگهِ من شده قلبِ سپاه

قلبِ زنان را نکنم جایگاه

دیده و دانسته نیفتم به چاه

کج نکنم پای خود از شاهراه

در تو نیابد غضبِ شاه راه

هیچ مَتَرس از غضبِ پادشاه

گرسنه بودش دل و سیرش نگاه

ظاهرِ او معنی خواه و نخواه

جمله برون آید از این کارگاه

کز اثرِ سعیِ من افتد به راه

آن که خداوند بُوَد بر سپاه

بر فلکِ پنجمش آرامگاه

جام به کف رفت به نزدیکِ شاه

خیره در او چشمِِ تمام ِ سپاه

‎مرد وفا پیشه که از دیرگاه

‎داشت به دل آرزویِ دختِ شاه

این هیجان را چو نکو دید شاه

یافت که کار از هیجان شد تباه

گشت ازان لشکر مشروطه‌خواه

شاه گرفتار و کسانش تباه

مملکت از جور وزیران تباه

لیک نکو حاصل مزروع شاه

چون که تجارت کند و زرع‌، شاه

تاجر و زارع به که جوید پناه‌؟‌!