کرد بسی در ره بیره نگاه

دید رهی دور و کسی نی به راه

در سر دستار زنی صبحگاه

قطره زنان تا در اصحاب جاه

دست طلب ده به قلم گاه گاه

شو به سوی خطه خط رو به راه

تا شدی از بنده دین رنج‌کاه

یافته صد راحت ازین رنجگاه

جم لقب از جمجمه افزون ز جاه

یوسف وی آمده بیرون ز چاه

تا شدت ای گل دل من گشت گاه

شد غم دل کوهی و تن گشت کاه

شرط ادب نیست که پهلوی شاه

غیر شهان را بود آرامگاه

سوز و گداز آمده در قلبگاه

زد علم خویش به قلب سپاه

بگذر ازین خاک و گل عمر کاه

چند کنی آیینه دل سیاه

پادشهی بود ملایک سپاه

بر فلک از قدر زدی بارگاه

زلف کجش حلقه کش گوش ماه

چشم غزال از پی چشمش سیاه

هست چو ناکامی من کام شاه

نیست ز همت که شوم کام خواه

کوس کند نوحه بر آن پادشاه

کاو شود اقلیم گشای سپاه

تا که در این مرحله عمر کاه

درپی این خرقه سپاریم راه

کرد و از آن روش سراپا سیاه

تا طلبد داد من از پادشاه

خاص‌ترین کس ز ندیمان شاه

رفت به زندان و شدش عذر خواه

مرد خرد پیشه نجوید ز کاه

خاصیت طینت زرین گیاه

حاجب شه رفت و به فرمان شاه

برد کشانش به سوی بارگاه

از طرف اهل دلی یک نگاه

رهبر مقصود تو سد ساله راه

لاتؤاخذان نسینا، شد گواه

که بود نسیان بوجهی هم گناه