صبر ندارم چه کنم آه آه

سوی من افکن نظری گاه گاه

اوست گدایی و منم پادشاه

کو برود، راه درین کو مخواه

باز جوان نعره برآورد و آه

با لب خشک و دو رخ همچو کاه

چند کشم محنت دوری و آه

سوی من دلشده کن یک نگاه

طاسچه نرگس او دور ماه

جلوه گه نسترنش صبحگاه

صدرنشین اوست درین پیشگاه

کنت نبیا بود آن را گواه

جز پی آن شمع هدایت پناه

ماه نشد قبه این بارگاه

خانه به خانه به همین رسم و راه

سایه طوبی شدش آرامگاه

باز پسان را فکن از پیشگاه

داد ستم کش ز ستم کیش خواه

خار جفا ریخت به راهم گناه

لب بگشا عذر گناهم بخواه

بهره چو برگیرم ازان بزمگاه

از پی رجعت کنم آهنگ راه

هر علم از سایه فزاید پناه

جز علم خور که بود سایه کاه

بانگ زند کز صف دوران راه

کیست که آید به درم عذرخواه

نیست به روی تو یکی مو سیاه

چند کنی نامه سیاه از گناه

بر تو چو نگشاد ز مفتاح راه

دولت فتح از در فتاح خواه

هیچ مدد دست ندادش به راه

ماند در آن راه چو یوسف به چاه

کوه نشینان که ز ظلم سپاه

خاسته بودند ز سرهای راه

دانه کنی نقل به انبار شاه

کاه بری بهر ستور سپاه

طلعت او بود بدانسان سیاه

آینه را چیست ندانم گناه

حال تو از خال سیاهان تباه

روز تو از مشک عذاران سیاه