نه کس با من شبی در پرده خفته‌ست

نه دُرم را کسی در دَور سفته‌ست

هنوزم غنچهٔ گل ناشکفته‌ست

هنوزم دُر دریایی نسفته‌ست

هر آن مویی که در زلفم نهفته است

بر او ماری سیه چون قیر خفته است

طبیبی در یکی نکته نهفته است

خدا آن نکته را با خلق گفته است

زهی بدری که او در خاک خفته است

زمین تا آسمان نورش گرفته است

چه میگوئی که هرگز کس نگفته است

در اسرار این معنی که سفته است؟

هنوزش تیغ فتح اندر نهفته است

هنوزش یک گل از صد ناشگفته است

در او راز دل گلها شکفته است

که تا اکنون کسی دیگر نگفته است

دل دانا که در عقل سفت ه است

ز یک دم صد هزار امید گفت هاست

نم باران ز بستان گرد رفته است

طبیعت‌ را گلی از گل شکفته است

نسیم آزاد می‌آید به بستان

چرا پس مرغکان را دل گرفته است

عجب شوری بپاکردست بلبل

[...]