دریغا میر بونصرا دریغا

که بس شادی ندیدی از جوانی

ولیکن راد مردان جهاندار

چو گل باشند کوته زندگانی

به جام اندر تو پنداری روان است

و لیکن گر روان دانی روانی

به ماهی ماند ، آبستن به مریخ

بزاید ، چون فراز لب رسانی

کفت گویی که کان گوهرستی

کزو دایم کنی گوهر فشانی

چو جانت از جود و رادی کرد یزدان

تو بیجان زنده بودن کی توانی ؟

شکفته شد گل از باد خزانی

تو در باد خزانی بی زیانی

همه شمشاد و نرگس گشتی ای دل

چه چیزی مردمی یا بوستانی

ز بوی موی پیچان سنبلی تو

[...]

دریغا میر بونصرا دریغا

که بس شادی ندیدی از جوانی‌

و لیکن راد مردان جهاندار

چو گل باشند کوته زندگانی‌

مرا تا باشد این درد نهانی

تو را جویم که درمانم تو دانی

مرا تا باشد این درد نهانی

تو را جویم که درمانم تو دانی

مرا تا باشد این درد نهانی

تو را جویم که درمانم تو دانی

نه ذات او بود هرگز مکانی

نه علم ذات او باشد نهانی

نبودی این عللهای زمانی

کزو آید نباتی زندگانی

بلندی جوید آنجا نه مکانی

و لیک از قدر و عز جاودانی

ضعیفانیم شاید گر بخوانی

گنهکاریم شاید گر نرانی

بدین گیتی ستوده زندگانی

بدان گیتی بهشت جاودانی

بخوان اخبار او را تا بدانی

که کس ملکت نیابد رایگانی

از اطراف ولایت هر زمانی

به فتحی آورندش مژدگانی

بدانگه کس ندید از وی زیانی

یکی دیدند سود و شادمانی

خرد گر صورتی گردد عیانی

دهد زان صورت فرخ نشانی

جوانست و نجوید در جوانی

ز شهوت کامهای این جهانی

رکابش داشت عز جاودانی

چو چترش داشت فر آسمانی

ز دام رنج رهیان را رهانی

ز ماهی برکشی بر مه رسانی