که شرح حال من لَختی دراز است

به حاضر گشتن خسرو نیاز است

لبْ آن کس را دهم کو را نیاز است

نه دستی راست حلوا کآن دراز است؟

و گر گوید بدان صبحم نیاز است

بگو بیدار منشین شب دراز است

ز هر شیوه سخن کآن دل‌نواز است

بگفتند آن چه واگفتن دراز است

خداوندی که ما را کارساز است

ز ما و خدمت ما بی‌نیاز است

نیاز آرد کسی کو عشق باز است

که عشق از بی‌نیازان بی‌نیاز است

رخم سر خیل خوبان طراز است

کمینه خیل تاشم کبر و ناز است

دلم در باز گشتن چاره ساز است

سخن کوتاه شد منزل دراز است

به نازش کز جبایت بی‌نیاز است

به عذرش کان بسی خوشتر ز ناز است

بیا کامشب شب ناز و نیاز است

چو زلف ماهرویان شب دراز است

ببینی گر ترا آن چشم باز است

که پیغامبر بگور اندر نماز است

سمنبر گفت حال من دراز است

نمانده آب و یک نانم نیاز است

چو قبله یافتی آنگه نماز است

نهادن بر زمین روی نیاز است

میان عاقلان زهد و نماز است

میان عاشقان راز و نیاز است

به هنگامی که حیدر در نماز است

چنان مستغرق دریای راز است

اگر مشروح گویم بس دراز است

که راهش در نیازو راز نازاست

همان صحبت حوالت با نماز است

در آن حالت که ما را با تو راز است

مرا با شرع او بسیار راز است

که شرع او مرا کل کارساز است

نیارم وصف کردن کین دراز است

که این معنی نه از عین مجاز است

ترا عین الیقین از کشف راز است

که آن بر تو ز نور عشق باز است