نیم در کسوت فقر از فلک ممنون احسانی

گرفته جامه اطلس، کهن شالی بدل داده

تو خود مهری، ولیکن با سیه روز غم عشقت

چو خورشید درخشان، مهرورزیدن نمی دانی

چو با من برخوری، از رنگ زردم می شوی آگه

ولی چون طفل اشک، احوال پرسیدن نمی دانی

دلا غیر از رهی کز دیدن او می روی از خود

به هر راهی که خواهی رفت، از رهزن خطر داری

به آن گل می توانی همچو شبنم گشت همزانو

اگر از چشمه سار پاکی طینت وضو داری

نه رنگی از گلت دیدم، نه بوی سنبلت آمد

گلستانی، ولیکن قفلها بررنگ و بو داری

نه دود است این که بر اطراف روی شمع می افتد

پریشان می کند در ماتم پروانه، گیسویی

بکش ساغر پیاپی تا به رنگ ارغوان باشی

بنوش آب حیات از جوی مینا تا جوان باشی

مشو چون گردباد از انتقام سرکشی غافل

بخوان نقش زمین خود را، اگر در آسمان باشی

ز تاب غیرت عشق تو الفت برنمی تابم

[...]

چو یاقوت از زمین هم در وطن گر پست تر باشی

ازان بهتر که در غربت به روی تخت زر باشی

به تعریف پدر شد منحصر حرف تو در مجلس

چه خواهی گفت اگر مانند عیسی بی پدر باشی

دلا در زیر بار آرزو بسیار می مانی

بیفکن بار خود را، ورنه از رفتار می مانی

نشد یک گل به شاخ بیکسی دمسازت ای بلبل

به امید که در غمخانه گلزار می مانی؟

نخواهی داشت رنگ از سوختن هم، ای خس گلشن

اگر در آتش بی طالعیها همچو من باشی

ز بوی دلکشت مستی فزاید عندلیبان را

به گل حاجت ندارد باغبان، تا در چمن باشی

گل از شوخی هزاران خنده بر گفتار بلبل زد

[...]

اگر با ما سیه بختان بود ماه جهانتابی

شب ما چون شب زلفت نخواهد دید مهتابی

به این بی برگی ات در برگرفتم، نرگسی بگشا

اگر خواهی بهاری را در آغوش خزان بینی

چو آن سربسته مینایی که دارد باده روشن

به جای چشم بیدارم، دل بیدار بایستی

دهان غنچه، روی گل، جبین نسترن داری

گلستانی ست رخسارت، چه پروای چمن داری

به گردت چون نگردد فوج مرغان خزان دیده؟

که رنگین نوبهاری در حصار پیرهن داری

گشودم لب که با مطرب برآرم یک نفس چون نی

هجوم ناله ام نگذاشت از بهر نفس جایی

به زلفت می کند از آشنایی شانه همراهی

وگرنه با پریشان کی کند بیگانه همراهی

چو محتاجی که افتد از پی حاجت روای خود

به هر جا می رود مینا، کند پیمانه همراهی

به غیر از سنگباران، در عوض چیزی نمی بیند

[...]

جوان مردم، ولیکن نه زنی دارم نه فرزندی

نبوده غالبا در طالع من، دشمن چندی

ندارم قوتی، ورنه چو تیر از کمان جسته

ازین مهمانسرای بی حلاوت، می زدم کندی

صراحی در بناگوش قدح سرگرم قلقل شد

[...]

ندارد دیده ما طالع نظاره رویی

چو پیشانی نمی بینیم غیر از چین ابرویی

چو دام از خود نیم در صیدگاه آرزو آگه

ز بس در حیرتم افکنده نقش پای آهویی

به گل در یک قبایم، لیک از بسیاری غفلت

[...]

برون رفتن چو تیر از خانه، می زیبد جوانان را

تلاش گوشه گیری کن، چو از پیری کمان باشی

در ایام بهار ای عندلیب از بخت می نالی

چه خواهی کرد اگر بی گل در ایام خزان باشی؟

کند در زیر خاکت عاقبت چرخ ستم پیشه

[...]