به ناکامی گذشت، ای شاخ گل، دور از تو ایامی

کسی را چون برآید کام دل از چون تو خودکامی؟

درین مدت که آهم نامه بود و اشک من قاصد

نه یاد از نامه ام کردی و نه شادم به پیغامی

اگر عیبم به رسوایی کنی، داربم معذورت

[...]

کند گردآوری زلفش، دل شوریده بسیاری

که زندان را نباشد بهتر از زنجیر، دیواری

تغافل می کند تیغ تو تا کی با رگ جانم؟

ز کفر بی سرانجامم، به جا مانده ست زنّاری

خروشی دلخراش از رخنه های سینه می آید

[...]

به افسونها، شنیدم بوالهوس را، شاد می کردی

چه می کردم، اگر با او مراهم یاد می کردی؟

خوشا روزی که هر کس غیر من بودی گرفتارت

به گرد دام، می گرداندی و آزاد می کردی

به گلشن رفتم و از نونهالان جلوهها دیدم

[...]

بدا ما قد بدا فی الحبّ من بیداءِ اشواقی

اَنل کأساً و اسکرلی، الا یا ایها السّاقی

سرت گردم، لب خشک به زهر آغشته‌ای دارم

فانّ القلب ملسوعٌ و ماء الدّنِ تریاقی

محبت نامهٔ درد دلم را در بغل دارد

[...]

نمی ماند به مصر از پیرهن، جز تهمت چاکی

سفیدی می کند در راه شوقش، دیدهٔ پاکی

به دست کوته همّت بلند خویش می نازم

که از دنیا، به چشم اهل دنیا زد کف خاکی

در آتش می گرفتم خرمن حسرت نصیبان را

[...]

چو فرهاد ار به تیغ بیستون مردانه آویزی

ز بی تابی، به برق تیشه، چون پروانه آویزی

به جانبازی اگر چون کوهکن، شیرین شود کامت

به شیرینی جان خویش،کی طفلانه آویزی؟

سبک روحانه از خویشت برد گر نالهٔ بلبل

[...]

به صورت هر چه بینی، نقش برآب است در معنی

نگاه خرده بینان، پرده ی خواب است در معنی

زبون در کارگاه صورت افتد، مرد روشندل

کتان می گردد اینجا هر چه مهتاب است در معنی

به دیبای بساط صورت آرایان، منه پهلو

[...]

کند خون دل من، چشم تر را خانه آرایی

که دیگر می کند بهتر ز می، پیمانه آرایی؟

چراغانی ز داغت، رخنه های سینه ام دارد

کند شبها دل دیوانه ام، ویرانه آرایی

به گوشت در نمی آید، حدیث نکته پردازان

[...]

نمی‌دانم تو بی‌پروا نگاه، از دل چه می‌خواهی؟

نثارت کرد جان را، دیگر از بسمل چه می‌خواهی؟

چه منتها ز تیغ اوست، بر گردن، شهیدان را

تو ای خون بحل، از دامن قاتل چه می‌خواهی؟

برون از حیهٔ عقل است، کار قبض و بسط دل

[...]

به دلهای دماغ آشفته، سنبل می کند کاری

به ما شوریدگان، آن زلف و کاکل می کند کاری

دلم را در خروش آورده چون گل نوشخند او

نوازشهای آن رنگین تغافل، می کندکاری

شب از وجد نسیم، از خود نرفتم گر درین گلشن

[...]

به جان‌سوزی، نی کلک سخن‌ساز مرا دیدی

به خاموشی نوای سینه‌پرداز مرا دیدی

پر اندازد ملک، آنجا که من پروانگی کردم

به بال دل، رسایی‌های پرواز مرا دیدی

ز بیدادت به چنگ کاوش غم، سینه را دادم

[...]