فتاده گوشه‌ای، اندر اتاقی زار و پژمرده

ز فرط بی‌کسی، بنهاده بر دیوار پیشانی!

عیان می بود، که بیماری سل است، از وضع سیمایش

بلی هم درد روحی بودش و هم درد جسمانی

چو گه فکر شفا می کرد، مأیوسانه می گفت این

به غیر از مرگ دیگر نیست، بر این درد درمانی!

به ناگه از پس آه و سرشکی چند زد ضجه

که آخر عشق، آیا زین سیه اختر چه می خواهی

اگر دل بود دادم من، وگر سر بود، بنهادم

به دست خویش افتادم، ز پا آخر، چه می خواهی

زمان مرگم است ایدر، بنه آسوده ام دیگر

خدا را در دم آخر! ز من دیگر چه می خواهی!

پس از این ناله او خورد اندکی غلت و دگرگون شد

صدا زد مردم، اینک زین سپس ایدر چه می خواهی

اگرچه من حکیمم این سخن لَغوَم گمان آید

به نزد من زمان یکرنگ و یکسان است هر روزی

صفای منظر دریا، ز وضع جنگلستانی

سخن این بُد که شب فارغ شد، از رخت‌سیه‌دوزی

که خود این سبز نوروزی ما رسمی است زآن دوران

که ای سبزه فراوانمان نما، این سال نوروزی

بلی این سان نیاکانْمان، جهان را سر ببردندی

که دائم نامشان بودی، قرین با فتح و فیروزی

همه از شوق سال نو به لب گیرند جام می

که می خوش باد امروز و مبارک باد نوروزی

بدو این سال نو سازم، محول کار و بار خود

که خوش دارد مرا، این عشق با پاکی و پیروزی

یکی گو مدح من گوید که مداح دو درگاهم

غلام این دو درگه باد، دائم فتح و فیروزی

بزن جامی به جام من چه خوش ضویی قدح دارد

که بر ایران و ایرانی، مبارک عید نوروزی

ز ظل (طلعت) و (انور) فضای شرق نورانی

همان گونه که تو با طلعت خود، عالم‌افروزی

بتا بس سود این الفت، ز من ار بشنوی دارد

اگرچه تو زبان من، ندانی و نیاموزی!

فرا گیریم باز از سر، جهان را سر به سر با هم

به توفیق خداوندی و با اقبال و فیروزی