به تیغ بی دریغم چون کشد جلاد عشق تو

چو گوئی حیف از آن مسکین همین بس خونبهای من

به جای کور اگر در دوزخ افتم نبودم باکی

که میدانم به خصم من نخواهی داد جای من

ز من پیوند مگسل ای نهال بوستان دل

ز تن تا نگسلد پیوند جان مبتلای من

چه آئی بر سر خاکم بگو کز خاک سربر کن

وفای من ببین ای کشته تیغ جفای من

پس آنگه گر دعائی گوئیم این گو که در محشر

چو سر از خاک برداری نبینی جز لقای من

ازین خوش‌تر چه باشد کز تو چون پرسند کی بی‌غم

کجا شد محتشم گوئی که مرد اندر وفای من

ز اخوان راضیم تا دیدم انصاف خریداران

گوارا کرد بر من چاه را، از قیمت افتادن

اگر این رنگ دارد خنده های شرم بیزارش

گل این باغ خواهد بر دماغ باغبان خوردن

چراغ زندگی را می کند مستغنی از روغن

زبان خویش چون خورشید بر دیوار مالیدن

فلک در خورد بالا بردنت می افکند پایین

به آن قدری که داری تاب پایین، میل بالا کن

اگر چشمت کند یک عشوة مستانه در گلشن

دگر بر کف نگیرد شاخ گل پیمانه در گلشن

چنان چشمت میان اهل دل آوارگی افکند

که بلبل کرد جا در آتش و پروانه در گلشن

اگر گیرد نشان آن سر کو از صبا ترسم

[...]

به دریا کرده ام خو موج آبم می توان گفتن

به کف دارم سر بی تن حبابم می توان گفتن

به شاخ شعله دارم آشیان مانند پروانه

سمندر طینتم مرغ کبابم می توان گفتن

به باغ دهر چون شبنم ندارم خواب آسایش

[...]

نگاری را که بود از عکس رویش خان مان روشن

نمی دادی به دست خار همچون برگ گل دامن

شنو ای سیدا امروز حال روزگار من

همان دستی که صایب داشت با او دوش در گردن

تعجب نیست از فرهاد کوه بیستون کندن

ندارد تاب تیر ناله عاشق دل آهن

شبی می گفت زلفش از سر بازی به گوش من

به آهی می توان افلاک را زیر و زبر کردن

شبی از سوز دل آتش زدم چون گل به پیراهن

به سیر باغ بیرون آمدم از گوشه گلخن

به مرغان گلستان ساختم آن نکته را روشن

به شرع دوستی گلبرگ نتوان چید در دامن

حدیث روی آتشناک او گفتند در گلشن

کبود از سیلی باد صبا شد چهره سوسن

شتاب آلوده و چون سرو چیده از زمین دامن

بگشت باغ رفت آن شاخ گل با تای پیراهن

رو ای باد صبا ای پیک مشتاقان سوی گلشن

عبیرآمیز گردان جیب و عنبربیز کن دامن

نخست از گرد کلفت پیکر سیمین روحانی

مصفا ساز در گلشن به آب چشمهٔ روشن

به نازک تن بپوش آنگه حریر از لالهٔ حمرا

[...]

فرود آمد چو شاه اختران، زین نیلگون توسن

افق را نعل سیمین هلال افتاد بر دامن

شب آمد شد سلیمان فلک در خلوت مغرب

فروزان حلقه ی انگشتری ز انگشت اهریمن

گریزان شد ز ضحاک فلک، جمشید خور اینک؛

[...]

بساط قرب می جویی خرد را الوداعی گو

وصال دوست می خواهی بلا را مرحبایی زن

هر آن چیزی که موجود است در آفاق هستی را

در انفس مثل آن بنهاده ایزد سر به سر برخوان