ز خاموشی بریدم من زبان هرزه گویان را

دو لب برهم نهادم کارشمشیرِ دودم کردم

ز اسرار جهان بیهوده می‌جستم خبر عمری

ندانستم که خود را باید از خود بی خبر دارم

خموشی چون نشان آگهی آمد از آن نالم

که گر خاموش بنشینم ز رازم پرده بردارم

ز دستم گر برآید بر سر آنم که تا دستم

به دامانش رسد سر بر نیارم از گریبانم

خبر از وی ندارم لیک دارم این خبر کز وی

خبر هرگز نخواهم یافت تا از خود خبر دارم

ندانم‌وصل‌وهجران‌چیست‌وزجانان‌چه می‌خواهم

همی دانم که دلدارم به کام است و فغان دارم

بیا این چشم صورت بین بنه ای دل دمی برهم

به خلوتخانه معنی درآ، با خاطری خرّم

ز خودبینی درآ، یک دم اگر خواهی خدابینی

چو ماهی آب می جوئی و هستی غوطه ور در یم

بود در باطنت پنهان، سراسر عالم امکان

[...]

روان قبر نوردیده پیغمبر خاتم(ص)

که بنموده است قامت عرش درتعظیم فرشش خم

نظر کن کز شرف گردید مسجود بنی‌آدم

شده نزد حرم قبر حبیب باوفا محرم

چرا با دیده روشن شوم در چاه غفلت گم

ستاده کشتی عقل من و من غرقه در قلزم

به اصطبل طبیعت چون بهایم چند کوبم سُم

چنان زخم زبانها دیده‌ام از الفت مردم

همه فرزند میرستند در هر گوشه این مردم

بسایه دولتش آسوده زین شبرنگ آهن سم

معاذالله اگر فرزند سازد راه دانش گم

نفرساید پدر جانش بزخم مار یا گژدم

بکاهد خاطرش تا دیو غفلت را ببرد دم

[...]

حسین آقا امیر لشکر آن بر دو رضا چاکر

یکی سلطانِ طوس آن یک وزیر جنگِ ملکِ جم

چو بنمود این بنا برپا سرود ایرج به تاریخش

بنای او چو عمر شاه و سردار سپه محکم