زمین کربلا ماوای شاه بی‌سراست اینجا

و یا جنات عدن کردگار اکبر است اینجا

چرا آب و هوایش اینقدر غم‌پرور است اینجا

همانا مرقد ریحانه پیغمبر است اینجا

اگر فرزند زهرا در زوال ظهر عاشورا

ز تیر و تیغ دشمن گشت بی‌سر یکه و تنها

کنون از اهتمام دوستان در ظاهر معنی

ز جوش کثرت زوار شبها تا سحر برپا

اگر در قتلگاه افتاده بود آن روز در میدان

به هنگام شهادت جسم صد چاک حسین عریان

ز تاب آفتاب ار پیکرش چون عود بد سوزان

برای سایبان از نه فلک خیل ملک گریان

فدای همت مردانه انصار و یارانش

فدای عهد پیمان تمام جان نثارانش

که تا روز جزا دارند سر در خط فرمانش

همیشه سر به کف از بهر پاس صحه ایوانش

روان قبر نوردیده پیغمبر خاتم(ص)

که بنموده است قامت عرش درتعظیم فرشش خم

نظر کن کز شرف گردید مسجود بنی‌آدم

شده نزد حرم قبر حبیب باوفا محرم

شوی داخل چو اندر روضه دلبند پیغمبر

به طور حرمت از پایین پای قبر او بگذر

که از بالای سر هرگز نباشد قدر او کمتر

نما خشنود لیلا را بنه بر خاک پایش سر

بگو دال زمین قتلگه دادند گر راهت

یقین میدان که کار هر دو عالم شد به دلخواهت

ببر از بهر استشفا از آن تربت به همراهت

گر از معنای ثارالله خواهی سازم آگاهت

جدا از قبر شاه کم‌سپه صحن و سرایی بین

چون باغ خلد طاقی با رواق دلگشایی بین

مثال جنه الفردوس باغ باصفایی بین

ز هیئت در میان روضه‌اش فر خدایی بین

نظر کن خیمه‌گاه آل عصمت مانده بی‌صاحب

که گردد روز روشن پیش چشمت تیره‌تر از شب

اگر خواهی بپرسی حال سجاد و تن پرتب

بگیر اذن دخول از دختر شیر خدا زینب

به سیر حجله‌گاه قاسم پا در حنا بگذر

مبارک باد بر گو دیده را کن ز اشک ماتم تر

مجسم بین نشسته نوعروس نیلگون معجر

ز خون کرده سرانگشتان خود بهر خضاب احمر

ز کام خشک شاه کربلا یاد آر و غوغا کن

به احوال حسین اول کنار دیده دریا کن

پس آنگه (صامتا) مانند مجنون رو به صحرا کن

فرات جاری نهر حسینی را تماشا کن