نمی شد نو خط دیوان ما، رشک گلستانی

ز بسم الله بر سر گر نمی زد شاخ ریحانی

پریزادی ست این مجموعه کایام طفولیت

ز هر سو در دهان ام الکتابش داده پستانی

بود گیسوی سطرش باعث جمعیت خاطر

[...]

دلم در نازکی باج از پر پروانه می گیرد

بشوی از نرگس خود، سرمه آتش نگاهی را

رخ آن گلعذار از بس که شاداب است، می ترسم

که موج تازگی شوید ز ابرویش سیاهی را!

چو آن سرو چمان را برکنار جو گذار افتد

[...]

ز گلها، سروها را دورمنشان ای چمن پرور

که دایم شیشه ها را جا بود نزدیک ساغرها

ز مروارید شبنم، تاکهای سبز پیراهن

کنند آرایش دخترچه های خود چو مادرها

چو آن سرو سهی قامت به سیر کوچه باغ آید

[...]

زمین در سایه خم می زند گلبانگ جوش اینجا

سبوی می به زور باده می آید به دوش اینجا

دویی برخاست امشب از در میخانه و مسجد

اگر خواهی می وحدت، بگیر آنجا، بنوش اینجا

ز بس آمد به نزدیکم، چو مژگانش نمی بینم

نباشد دور اگر گویم نشد آن نازنین پیدا!

مشو بیهوده بر روی زمین، جویای آسایش

که این گم گشته، چون گنج است در زیرزمین پیدا

قدح کف می گشاید تا رسد دستش به گلبرگی

[...]

نه من از میکده بیرون روم، نه زاهد از مسجد

چه زین بهتر، نه او بیند مرا هرگز، نه من او را

به پای شوق گشتم هرطرف بسیار در صحرا

کشیدم شکل حیرانی بدین پرگار در صحرا

ندارد شهر، میدان غبارانگیزی آهم

به سان گردباد استاده ام ناچار در صحرا

نسیم نرگس مستت کند چون شهرپیمایی

[...]

کند چون دیده ما حفظ اشک خود، مکن عیبش

جهان ویران شود گر واگذارد آب را دریا

به تسکین دلم یکسان بود لطف و عتاب او

اگر سرد است اگر گرم، آب ساکن سازد آتش را

روان کردم به کویش قاصدی از اشک و می ترسم

کزین کودک نیاید تندرفتاری چو کاهل‌ها

بیابان‌گردی شوق توام از بس که عادت شد

بود در راه‌ها آسایشم بهتر ز منزل‌ها

تو دریایی و طغرا قطره، کی از قطره می آید

که همچون موج بیند دست خود در گردن دریا

نمی سازد به طبع من شراب عافیت هرگز

اگر بدمستیی واقع شود، با من بساز امشب

مشو مهمان من، ای مرغ روزی خوار آزادی

مرا گر هست آب و دانه ای، در دام صیاد است

به آن زلفی که صد آهش به دنبال است سرگرمم

چراغم گشت روشن، در شبی کز هر طرف باد است

جناغی بسته بود آن شوخ در روز ازل با من

[...]

نهم لب بر لبت چون در سر مستی،مکن عیبم

به راه بیخودی، بی توشه بوس تو نتوان شد

ز مردی گر به نامردان شوی غالب، مشو غره

چو طالع کرد سستی، مرد را نامرد می گیرد

نگاهم بر رخش خار به گل پیوسته را ماند

دلم با زلف او تار به سنبل بسته را ماند

ازو رنگی ندارم، گر به او صد بار می پیچم

تنم در پیچش او، رشته گلدسته را ماند

چو خیزد گردباد از خاک ما در دشت محرومی

به رنگ ابر نیسان، گریه اش در آستین باشد

مگو طغرا چه سان باشم چنین، کاول چنان بودم

که اوضاع جهان، گاهی چنان، گاهی چنین باشد

نیم آیینه وش از پشت و روی کار خود آگه

نمی دانم چه سان با آن دو رویم کار یکسو شد

لبش در باغ، رنگ آمیز گلهای تبسم شد

شکفتن گو به خجلت از دهان غنچه برگردد

نمی آید ز یوسف، جستجوی پیرکنعانی

پسر آن مهر کی دارد که دنبال پدر گردد؟

مگو طغرا به کامم آسمان هرگز نمی گردد

[...]

ز پا ننشست اشکم، تا نیاوردت به سوی من

ندانستم کزان طفل این قدرها کار می آید

بدین حسن بهار افشان، چو رو در بوستان آری

به جای خار، گلبن برسر دیوار می آید

دل طغرا ز مژگانت خروش ارغنون دارد

[...]