جهان چشم جهان بینش ترا داد

به جای نیزه در دستش عصا داد

خداوندت بسی برگ و نوا داد

نصیب ما بده ز آنچت خدا داد

اگرچه بر عمل خواهی جزاداد

توانی داد بی علّت عطا داد

ز سر مهمرد را چندان عطا داد

که در صد سال دریا آن کجا داد

ترا منشور او در عین لا داد

در آخر مر ترا عزّ و بقا داد

سه قرص جو هم از بهر خدا داد

خداوندش جزای هَلْ اَتی داد

بدانم یک سخن چندان عطا داد

که لعل و مشک صد خونبها داد

به صحرا بردن یوسف رضا داد

بلا را در دیار خود صلا داد

ز بعد آنکه خسرو شاه باداد

سر فرهاد را با سنگها داد

کریمش کرد و عالم را نوا داد

رحیمش خواند و عصیان را صلا داد

به رفتن ها خوش و ناخوش رضا داد

رضایش بی رضایی ها همی داد

خداوندی که تاثیر گیا داد

گیا داد و به لچمن هم شفا داد

از آن رزق مبارک کش خداداد

بایثار او بکل ماسوا داد

از آن فضل و کمالی کش خداداد

بزرگی بر تمام ما سوا داد

بگفتا زردهٔ تخمی نوا داد

ز مغز بره و مرغم غذا داد

نگاه تست شمشیر خدا داد

به زخمش جان ما را حق بما داد

دل کامل عیارن پاک جان برد

که تیغ خویش راب از حیا داد

سرش چون رفت خانم نیز وا داد

تمامش را چو دل در سینه جا داد