شنیدند آن دو تن چون قصه شمع

بآتش سوختند بنیاد نصیحت

بدو گفتا که ای سرو گل اندام

چرا سوزد کسی ز اندیشه خام

بدین آتش که داری در سر خویش

[...]

خوش آنکس را که چون شمع دلاویز

زبانی در دهانست آتش انگیز

نه چون باد خنک هرگه نفس راند

چراغ شوق صاحب درد بنشاند

نصیحتگو چو خود بی درد باشد

[...]

خوشا یاری که یار مبتلاییست

ز خون گرمی در او بوی وفاییست

چراغ افروز شام درد مندیست

نه بزم آرای روز سربلندیست

چو شمع از حد گذشتش سوز و زاری

[...]

خوشا دلخسته یی کور است یاری

خوشا یاری که دارد غمگساری

گر این را آتشی در دل فروزد

دل او هم ز بهر این بسوزد

اسیر آنکس که او یاری ندارد

[...]

عجب حالی است عشق و دردمندی

که با پستی کشد کار بلندی

که گر شانشهی درویش گردی

دعا گوی غلام خویش گردی

چو شمع از عنبر آن احوال بشنید

[...]

رسولی بود امی چون پیمبر

که بی خط سر پنهان بودش از بر

رسول عقل را جبریل الهام

ز عرش دل چنین آورد پیغام

که شمعش همره دل از رفیقان

[...]

اگر عاشق گهی بهر صبوری

بود در پرده عصمت ضروری

عجب نبود چو گردد شوق افزون

که آید بی سبب از پرده بیرون

گشاد پرده چونشمع آرزو کرد

[...]

چو نور از جستجو یک لحظه ننشست

رسید آخر بدان پروانه مست

چنان دیدش که بود از چشم مردم

به چشم مردمان چشم خود گم

اگر گویم خیالی مینمودی

[...]

سعادت بر کسی چون دیده دوزد

ز غیب او را چراغی برفروزد

اگر شمعی برافروزد گدا را

برآرد آتشی از سنگ خارا

چو دولت دیده اقبال بگماشت

[...]

عجب وقتی جگر سوزست آندم

که افتد عاشقان را دیده برهم

دو عاشق را نظر چون برهم افتد

تو گویی آتشی در عالم افتد

چو کردند آن دو تن درهم نگاهی

[...]

خوش آن یاران که دریای شفیقند

به مرگ و زندگی با هم رفیقند

عجب ز آتش پرست این شیوه نیکوست

که در آتش رود با پیکر دوست

طریق و مذهب عاشق چنانست

[...]

بحمدالله که این فرخنده بنیاد

بپایان آمد و عمرم امان داد

فلک پروانه توفیق دادم

ز مهر افروخت این شمع مرادم

سعادت کرد از عین عنایت

[...]