به عمری کو بود پنجاه یا شصت

چه باید صد گره بر پای خود بست

نه پنجه سال اگر پنجه هزار است

سرش برنه که هم ناپایدار است

چو نبود در جهان پاینده چیزی

[...]

چنان پر شد فضای سینه از دوست

که یاد خویش گم شد از ضمیرم

چو بد کردی مباش ایمن ز آفات

که واجب شد طبیعت را مکافات

چو نیت نیک باشد پادشه را

گهر خیزد به جای گل گیه را

فراخیها و تنگیهای اطراف

ز عدل پادشاه خود زنند لاف

کسی کو با کسی بدساز گردد

بدو روزی همان بد باز گردد

مباش ایمن که این دریای خاموش

نکردست آدمی خوردن فراموش

ز رنگ ایمن نبینی آب جوئی

مسلم نیست از سنگی سبوئی

یک امروز است ما را نقد ایام

[...]

زبان بسیار سر بر باد داده است

زبان، سر را عدوی خانه زاد است

منه دل بر جهان کاین یار ناکس

وفاداری نخواهد کرد با کس

چه بخشد مر تو را این سفله ایام

که از تو باز بستانند سرانجام

ببین قارون چه دید از گنج دنیا

[...]

محیطش پر کدورت مرکزش دور

هوایش پر عفونت چشمه اش شور

در این خرقه بسی آلودگی هست

خوشا وقت و لباس درد نوشان

برافکن پرده تا معلوم گردد

که یاران دیگری را می پرستند

که هان منشین که یاران برنشستند

بنه برنه که ایشان رخت بستند

به غفلت تا به کی عمری چنین تنگ

به منزل کی رسی پائی چنین لنگ

از او یک لمعه بر ملک و ملک تافت

ملک سرگشته خود را چون فلک یافت

همه سبوحیان، سبوح جویان

شدند از بی خودی سبوح گویان

ز غواصان این بحر فلک فلک

[...]

به امید تو من امیدها را

بر اوراق فراموشی نوشتم

گریزانم از آن از انجمن ها

که در دل خلوتی با یار دارم

نمیرد دل زنده ازعشق دوست

که آب حیات آتش عشق اوست

عجب ملکی است ملک عشق کآنجا

سراسر کوه و صحرا گلستان است

یکی را جان در آن در آستین است

[...]

غم چیزی رگ جان را خراشد

که گاهی باشد و گاهی نباشد

چو هست این دیر خالی سست بنیاد

به بادش داد باید زود بر باد

جهان از نام آن کس ننگ دارد

که از بهر جهان دل تنگ دارد

جهان بگذار بر مشتی علف خوار

[...]

اگر روزی دهی ور جان ستانی

تو دانی هر چه خواهی کن تو دانی