ملک چون دید موسی از عدد بیش

فکندی بال و بگرفتی سرخویش

که ما را سیر فی اللهست در پیش

تو سلطان توانگر بنده درویش

اگر چه گفته فیثاغورث از پیش

نبودش حجتی بر گفته خویش

تو را من می‌شناسم بهتر از خویش

تو را من آوریدستم به این ریش

ترا صحبت ز عارف بود در پیش

عبث رفتی سرِ بی‌حالیِ خویش

کشند ار صف ز طهران تا به تجریش

نبینی‌شان به صف یک مو پس و پیش

ز اصلاحش چه می خواهی از این بیش

که نَبوَد در وزارتخانه یک ریش

مقدس‌زاده‌اند از مادر خویش

گناهست ار کنی مرغانشان کیش

شوم‌، گیرم ره ملک ری از پیش

مگر جویم در او کام دل خویش

چو می خوردی خیال بد میندیش

که از مستی خیال بد شود بیش

اگرگوید به ترک عادت خویش

بلای اجتماعی آیدش پیش

ز پس خورشید و باد سام از پیش

کباب خوبش دیدم در بر خویش

زمانی بر جگرها می‌زند نیش

زمانی نوشدارو می‌نهد پیش

چنان بگرفته راه سعی در پیش

که فارغ گشته از هر کس، جز از خویش

شبان فارغ از گرگ بداندیش

بود فرجام، گرگ گلهٔ خویش

دگر روزی که گنجور هوس‌کیش

به خاک اندر نهد گنجینه خویش