ز بی‌پشتی چو عاجز گشت پرویز

ز روی تخت شد بر پشت شبدیز

به شطرنج خلاف این نطع خون‌ریز

به هر خانه که شد دادش شه انگیز

نه از شیرین جدا می‌گشت پرویز

نه از گل‌گون گذر می‌کرد شبدیز

اگر چه شیرپیکر بود پرویز

ملک بود و ملک باشد گران‌خیز

جرس جنبانی مرغان شب‌خیز

جرس‌ها بسته در مرغ شب‌آویز

به چشمی طیرگی کردن که برخیز

به دیگر چشم دل دادن که مگریز

هوای گرم بود و آتشِ تیز

نمی‌کرد از گیاه خشک پرهیز

اگر در پادشاهی بنگری تیز

سبق بُرده است از عزم‌ سبک‌خیز

ملک را گرم کرد آن آتش تیز

چنانک از خشم شد بر پشت شبدیز

چو گشتم مست می‌گویی که برخیز

به بدخواهان هشیار اندر آویز

و گر گوید کنم ز‌آن لب شکرریز

بگو دور از لبت، دندان مکن تیز

پس آن گه از سنانِ تیشهٔ تیز

گزارش کرد شکل شاه و شبدیز

منم دراجهٔ مرغان شب‌خیز

همه شب مونسم مرغ شب‌آویز

اگر من تیغ بر حیوان کنم تیز

نه شبدیز‌م جوی سنجد نه پرویز

نه چندان دوستی دارم دل‌آویز

که گر روزی بیفتم گویدم خیز

دگر بار آن قیامت‌روز شب‌خیز

به زخم کوه کردی تیشه را تیز

ملک گفتا چو بینی عیب هر چیز

ببین عیب جمال خویشتن نیز

زبان بگشاد با عذری دل‌آویز

ز پرسش کرد بر شیرین شکرریز

ز نعلک‌های گوش گوهرآویز

فکندی لعل‌ها در نعل شبدیز

مگو کز راه من چون فتنه برخیز

چو برخیزم تو باشی فتنه‌انگیز