چو در شب بر گرفتی راه شبدیز

شدندی جمله آفاق شب‌خیز

چو کردی غنچهٔ کبکِ دَری تیز

ببردی غُنجهٔ کبکِ دل‌آویز

فلک با او کرا گوید که برخیز

که هست این قایم افکن قایم آویز

بدین مشتی خیال فکرت انگیز

بساط بوسه را کردم شکر ریز

اساس بیستون و شکل شبدیز

همیدون در مداین کاخ پرویز

دو پستانْ چون دو سیمین‌نارِ نوخیز

بر آن پستان گلِ بُستان درم‌ریز

به سِحری کآتشِ دل‌ها کند تیز

لبش را صد زبان هر صد شکرریز

نهاده نام آن شبرنگْ شبدیز

بر او عاشق‌‌تر از مرغِ شب‌آویز

پگه‌تر زان بتان عشرت‌انگیز

میان در بست شاپور سحرخیز

به کار آی اندرین کارم به یک چیز

که روزی من به کار آیم تو را نیز

چو مردان بر نشین بر پشت شبدیز

به نخجیر آی و از نخجیر بگریز

به حکم آن که این شب‌رنگ شبدیز

به گاه پویه بس تند است و بس تیز

وزان سوی دگر شیرین به شبدیز

جهان را می‌نوشت از بهر پرویز

بت لشگرشکن بر پشت شبدیز

سواری تند بود و مرکبی تیز

برون آمد پری‌رخ چون پری تیز

قبا پوشید و شد بر پشت شبدیز

هوای دل رهش می‌زد که برخیز

گُل خود را بدین شِکّر برآمیز

شگفت آمد دلش را کاین چنین تیز

بدین زودی کجا رفت آن دل‌آویز‌؟!

که از پولاد کاری خصم خون‌ریز

درم را سکه زد بر نام پرویز

به پرسش پرسش از درگاه پرویز

به مشگوی مداین راند شبدیز

زمین را گر بگوید کاِی زمین خیز

هوا بینی گرفته ریز بر ریز